Abstract:
พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 บัญญัติไว้ในมาตรา 11 (1) ให้คดีพิพาทที่เกี่ยวกับคำวินิจฉัยของคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาท อยู่ในเขตอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีของศาลปกครองสูงสุด โดยที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด จะต้องเป็นผู้ประกาศกำหนดว่าการอุทธรณ์คำสั่งหรือคำวินิจฉัย ของคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาทใดบ้าง ที่จะอยู่ในเขตอำนาจการพิจารณาคดีของศาลปกครองสูงสุด ซึ่งในปัจจุบันนี้ยังไม่ปรากฏว่ามีการประกาศตามมาตรา 11 (1) แต่อย่างใด ประกอบกับการพิจารณาว่าคณะกรรมการใดเป็นคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาทนั้น ยังคงเป็นปัญหาที่ยังไม่เป็นที่ยุติ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมุ่งศึกษาแนวคิดในการจัดตั้ง ลักษณะของการใช้อำนาจของคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาท โดยนำมาใช้ศึกษาวิเคราะห์ร่วมกับบทบัญญัติของกฎหมาย เพื่อกำหนดเป็นหลักเกณฑ์กลางในการพิจารณาว่า คณะกรรมการใดเป็นคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาท แต่อย่างไรก็ตาม การกำหนดให้คณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาททุกคณะ เป็นคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาทตามมาตรา 11 (1) ทั้งหมดน่าจะเป็นการไม่เหมาะสม ดังนั้นผู้เขียนจึงเสนอหลักเกณฑ์ที่ควรใช้เป็นแนวทางในการพิจารณาว่า คณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาทใดควรเป็นคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาท ที่ควรกำหนดไว้ในประกาศตามมาตรา 11 (1) ที่สามารถนำมาฟ้องโดยตรงต่อศาลปกครองสูงสุด ทั้งนี้เพื่อเป็นข้อมูลประกอบการพิจารณาเบื้องต้นแก่ที่ประชุมใหญ่ตุลาการ ในศาลปกครองสูงสุดในการพิจารณาเพื่อออกประกาศดังกล่าวต่อไป
