Abstract:
ศึกษาบทบัญญัติที่กำหนดหลักเกณฑ์การละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าและข้อยกเว้นของการละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าตามพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545 ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่สาม เพื่อแสดงให้เห็นถึงปัญหาที่เกิดจากความไม่ชัดเจนของบทบัญญัติที่กำหนดหลักเกณฑ์การละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าตามมาตรา 6 ที่ไม่ครอบคลุมถึงการกระทำของบุคคลที่สาม และปัญหาที่เกิดจากการกำหนดข้อยกเว้นของการละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าตามตรา 7 (1) ที่กำหนดข้อยกเว้นความรับผิดให้เฉพาะแต่บุคคลที่สามที่ได้ความลับทางการค้ามาทางนิติกรรมโดยสุจริตว่ามีความเหมาะสมหรือไม่อย่างไร รวมถึงวิเคราะห์กรณีของบุคคลที่สามที่ได้ความลับทางการค้ามาทางนิติกรรมโดยสุจริตซึ่งเข้าข้อยกเว้นความรับผิดว่ามีสิทธิที่จะใช้หรือเปิดเผยความลับทางการค้าต่อไปได้แค่ไหนและเพียงใด และกรณีของบุคคลที่สามที่ได้ความลับทางการค้ามาโดยทางอื่นนอกจากทางนิติ กรรมโดยสุจริตว่ามีความรับผิดหรือไม่อย่างไร ผลจากการศึกษาบทบัญญัติทางกฎหมาย ตำราทางวิชาการ บทความ และคำพิพากษาของศาลที่เกี่ยวข้องกับหลักเกณฑ์การละเมิดสิทธิในความลับทางการค้า ตามกฎหมายของต่างประเทศพบว่า บทบัญญัติที่กำหนดหลักเกณฑ์การละเมิดสิทธิในความลับทางการค้า ข้อยกเว้นของการละเมิดสิทธิในความลับทางการค้า รวมถึงมาตรการเยียวยาความรับผิดของบุคคลที่สามตามพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545 มีความแตกต่างจากหลักเกณฑ์ที่กำหนดตามกฎหมายของต่างประเทศ มีความแตกต่างจากหลักเกณฑ์ที่กำหนดตามกฎหมายของต่างประเทศ จากการศึกษายังพบว่ามีความไม่เหมาะสมของบทบัญญัติที่กำหนดหลักเกณฑ์และมาตรการเยียวยาในส่วนที่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่สามตามพระราชบัญญัติความลับทางการค้า พ.ศ. 2545 จึงได้เสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหา โดยการแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติที่กำหนดหลักเกณฑ์การละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าตามมาตรา 6 บทบัญญัติที่กำหนดข้อยกเว้นของการละเมิดสิทธิในความลับทางการค้าตามมาตรา 7 (1) และบทบัญญัติที่กำหนดมาตรการเยียวยาตามมาตรา 11 รวมถึงการตีความของศาลในส่วนที่เกี่ยวข้องกับสิทธิของบุคคลที่สามให้เป็นไปในแนวทางเดียวกันกับหลักเกณฑ์ตามกฎหมายของต่างประเทศ อันจะทำให้การคุ้มครองสิทธิในข้อมูลที่เป็นความลับทางการค้าซึ่งเป็นเจตนารมณ์ของกฎหมายฉบับนี้เป็นไปอย่างสมบูรณ์.
