Abstract:
ศึกษาถึงการกำหนดเขตอำนาจศาลในคดีทรัพย์สินทางปัญญาที่มีจุดเกาะเกี่ยวกับต่างประเทศ และการยอมรับคำพิพากษาของศาลต่างประเทศตามร่างอนุสัญญาว่าด้วยเขตอำนาจและการยอมรับคำพิพากษาในคดีทรัพย์สินทางปัญญา จากการวิจัยพบว่าคดีละเมิดสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาจะเป็นคดีที่มีจุดเกาะเกี่ยวพัวพันกับหลายประเทศมากกว่าคดีโดยทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งคดีละเมิดสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาทางอินเทอร์เน็ต ร่างอนุสัญญามีบทบัญญัติกำหนดเขตอำนาจศาลเหนือคดีละเมิดสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาไว้ โดยเฉพาะเพื่อให้ศาลที่มีเขตอำนาจเหนือคดีเป็นศาลที่มีความเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทมากที่สุด และใช้วิธีการรวมข้อพิพาทที่เกี่ยวข้องกันทั้งหมดไปพิจารณาพิพากษาที่ศาลแห่งประเทศใดประเทศหนึ่งเพียงศาลเดียว เพื่อแก้ปัญหากรณีที่มีศาลมากกว่าหนึ่งประเทศมีเขตอำนาจเหนือคดีและลดปัญหาการเกิดคำพิพากษาไม่ตรงกัน สำหรับคดีสัญญาที่เกี่ยวกับสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญานั้นมักมีปัญหาการทำข้อตกลงเลือกศาลผ่านสัญญาที่คู่สัญญาฝ่ายหนึ่งไม่มีอำนาจเจรจาต่อรอง ร่างอนุสัญญาได้มีบทบัญญัติวางหลักในการพิจารณาความสมบูรณ์ของข้อตกลงดังกล่าวไว้
ในกรณีที่ไม่มีการทำข้อตกลงเลือกศาล ร่างอนุสัญญากำหนดให้พิจารณาว่าจะต้องมีการใช้สิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาตามสัญญาขึ้นที่ใด ก็ให้ศาลแห่งประเทศที่ต้องเกิดการใช้สิทธิดังกล่าวเป็นศาลที่มีเขตอำนาจ ส่วนการยอมรับตามคำพิพากษานั้น ร่างอนุสัญญาได้กำหนดให้ประเทศภาคียอมรับคำพิพากษาในส่วนค่าเสียหาย ที่มิได้เป็นไปเพื่อการเยียวยาความเสียหายไม่เกินกว่าเพียงเท่าที่ศาลแห่งประเทศ ที่จะต้องยอมรับคำพิพากษาจะกำหนดให้หากเกิดกรณีเช่นเดียวกัน และกำหนดให้ประเทศภาคีไม่จำต้องยอมรับและบังคับตามคำพิพากษา หากจะเป็นการขัดต่อนโยบายสาธารณะของประเทศ อย่างไรก็ตาม ร่างอนุสัญญามิได้มีบทบัญญัติถึงวิธีการยอมรับและบังคับตามคำพิพากษาเอาไว้ โดยกำหนดให้เป็นไปตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายภายในของแต่ละประเทศ ประเทศไทยเป็นประเทศที่ให้ความคุ้มครองสิทธิในทรัพย์สินทางปัญญาที่ไม่มีบทบัญญัติที่กำหนดเขตอำนาจ และการยอมรับคำพิพากษาในคดีทรัพย์สินทางปัญญา ที่มีจุดเกาะเกี่ยวระหว่างประเทศไว้โดยตรง การเข้าเป็นภาคีแห่งร่างอนุสัญญาจะเป็นประโยชน์ต่อการให้ความคุ้มครองสิทธิ แต่ทำให้ประเทศไทยต้องแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายทั้งในส่วนที่เกี่ยวกับเขตอำนาจ การยอมรับและการบังคับตามคำพิพากษาของศาลต่างประเทศ
