Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงพฤติกรรมการจำกัดการแข่งขัน กรณีการห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งในอุตสาหกรรมยานยนต์ โดยศึกษาถึงแนวทางและเกณฑ์ในการพิจารณาอนุญาตให้ผู้ประกอบการสามารถกระทำการจำกัดการแข่งขัน กรณีการห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งในอุตสาหกรรมยานยนต์ จากการศึกษาพบว่า พฤติกรรมการจำกัดการแข่งขันทางการค้ารูปแบบหนึ่งที่มักเกิดขึ้นในอุตสาหกรรมยานยนต์ คือ กรณีการตกลงห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่ง ซึ่งผู้ประกอบการหลายรายมักจะนำมาใช้กับคู่ค้าของตน การกระทำในลักษณะนี้ย่อมก่อให้เกิดผลกระทบต่อตลาดการแข่งขัน ทำให้กลไกตลาดถูกบิดเบือนมิได้สะท้อนภาวะการแข่งขันที่แท้จริง แต่อย่างไรก็ดีแม้การตกลงห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งดังกล่าว จะก่อให้เกิดผลกระทบต่อตลาดการแข่งขันก็ตาม แต่ในขณะเดียวกันการตกลงดังกล่าวก็สามารถสร้างประโยชน์และประสิทธิภาพต่างๆ ให้เกิดขึ้นได้เช่นกัน ซึ่งกฎหมายการแข่งขันทางการค้าประเทศสหรัฐอเมริกาก็ดี กลุ่มประชาคมยุโรปก็ดี และประเทศออสเตรเลียก็ดี ล้วนต่างยอมรับว่าพฤติกรรมการจำกัดการแข่งขัน กรณีการห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งขัน เป็นพฤติกรรมที่สามารถสร้างประโยชน์และควรอนุญาตให้กระทำได้ ซึ่งปรากฏตามแนวคำวินิจฉัยในอรรถคดีต่างๆ หลายคดี แต่ในส่วนการอนุญาตให้มีการตกลงห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งในอุตสาหกรรมยานยนต์นั้น ย่อมขึ้นอยู่กับบทบัญญัติแห่งกฎหมายและเกณฑ์การพิจารณาของแต่ละประเทศที่มีมุมมอง ต่อประโยชน์ที่เกิดขึ้นในระดับที่แตกต่างกัน เมื่อกลับมาพิจารณาถึงมาตรา 27 (5) ถึง (10) แห่งพระราชบัญญัติการแข่งขันทางการค้า พ.ศ. 2542 ของประเทศไทยแล้ว จะเห็นได้ว่ากฎหมายได้เปิดช่องให้มีการกระทำการจำกัดการแข่งขันได้โดยการขออนุญาต แต่ด้วยเหตุที่บทมาตราดังกล่าวยังขาดแนวทางการพิจารณา วิทยานิพนธ์เล่มนี้จึงขอนำเสนอถึงเกณฑ์การพิจารณาอนุญาตกับกรณีการห้ามมิให้ทำธุรกิจกับคู่แข่งในอุตสาหกรรมยานยนต์
