ค่าชดเชยและประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงวิธีการเยียวยาผลกระทบจากการถูกเลิกจ้างและการว่างงานโดยการจ่ายค่าชดเชยและประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน เมื่อได้มีการบังคับใช้กฎหมายประกันสังคมกรณีว่างงานตามพระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ. 2533 แล้ว การจ่ายค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ในปัจจุบันจึงควรมีการปรับปรุงแก้ไขโดยการเสนอแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้องและกำหนดรูปแบบที่เหมาะสมในการเยียวยาผลกระทบจากการถูกเลิกจ้างและการว่างงานในประเทศไทย จากการศึกษาพบว่า แนวคิดในการจ่ายค่าชดเชยในปัจจุบันได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นการจ่ายเพื่อตอบแทนลูกจ้างที่ทำงานให้แก่นายจ้างเป็นระยะเวลานานโดยมีลักษณะเหมือนเงินบำเหน็จหรือเงินสะสมมากกว่าเป็นการชดเชยหรือเยียวยาความเสียหายที่ลูกจ้างถูกเลิกจ้างตามแนวคิดดั้งเดิม และเมื่อมีการบังคับใช้กฎหมายประกันสังคมกรณีว่างงาน ค่าชดเชยซึ่งจ่ายในอัตราที่สัมพันธ์กับระยะเวลาการทำงานของลูกจ้างจึงซ้ำซ้อนกับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน รวมทั้งประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานยังเป็นมาตรการเยียวยาผลกระทบจากการถูกเลิกจ้างที่มีประสิทธิภาพและเป็นหลักประกันในการทำงานที่แน่นอนสำหรับลูกจ้างยิ่งกว่าค่าชดเชย ดังนั้นเพื่อให้สอดคล้องกับแนวคิดดั้งเดิมของการจ่ายค่าชดเชยและเพื่อเป็นหลักประกันอันมั่นคงในการเยียวยาผลกระทบจากการถูกเลิกจ้างหรือต้องประสบภาวะการว่างงานวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมีข้อเสนอแนะว่า 1. ควรยกเลิกการจ่ายค่าชดเชยพิเศษกรณีนายจ้างย้ายสถานประกอบกิจการและค่าชดเชยพิเศษเนื่องจากนายจ้าง ปรับปรุงกิจการและปรับลดค่าชดเชยลงบางส่วน โดยกำหนดให้มีบทเฉพาะกาลให้ใช้ค่าชดเชยอัตราเดิมกับบุคคลที่มีสถานะเป็นลูกจ้างอยู่แล้วก่อนการยกเลิกและปรับลดค่าชดเชย ทั้งในการดำเนินการระยะแรกควรกำหนดให้ลูกจ้างมีสิทธิเลือกรับสิทธิประโยชน์อย่างหนึ่งอย่างใดระหว่างค่าชดเชยกับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงาน และกำหนดให้มีการจัดตั้งกองทุนสำรองเลี้ยงชีพภาคบังคับขึ้นเพื่อทดแทนการปรับลดค่าชดเชยลงและเพิ่มสิทธิประโยชน์ให้แก่ลูกจ้างเมื่อต้องประสบภาวะการว่างงานในลักษณะที่ลูกจ้างได้เข้ามามีส่วนร่วมด้วย 2. ควรเพิ่มจำนวนและระยะเวลาในการจ่ายประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานให้สูงขึ้น 3. ควรเพิ่มสิทธิประโยชน์ให้แก่ลูกจ้างที่ถูกเลิกจ้างและต้องการจะประกอบอาชีพอิสระในลักษณะเป็นเงินช่วยเหลือเพื่อการลงทุน 4. ควรจัดเก็บเงินสมทบเข้ากองทุนประกันสังคมเพื่อการจ่ายประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานเพิ่มขึ้นจากอัตราร้อยละศูนย์จุดห้า (0.5) ของค่าจ้างเป็นอัตราร้อยละสอง (2.0) ของค่าจ้าง 5.กำหนดมาตรการเพิ่มหรือลดจำนวนเงินสมทบที่เรียกเก็บจากฝ่ายนายจ้างที่มีการเลิกจ้างลูกจ้างมากหรือน้อยแล้วแต่กรณี ทั้งนี้เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระการจ่ายเงินสมทบของฝ่ายนายจ้างและจูงใจให้นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างน้อยที่สุด