Abstract:
ตามที่พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ได้มีการให้ความคุ้มครองสิทธิในการให้เช่างานอันมีลิขสิทธิ์ 4 ประเภทแล้ว ได้แก่ (1) โปรแกรมคอมพิวเตอร์ (2) โสตทัศนวัสดุ (3) ภาพยนตร์ และ (4) สิ่งบันทึกเสียง แต่มิได้ครอบคลุมถึงงานวรรณกรรมแต่อย่างใด ในขณะที่ในปัจจุบันมีการให้เช่าหนังสือซึ่งถือเป็นงานวรรณกรรมกันอย่างแพร่หลาย ซึ่งการให้เช่าหนังสือนั้นเป็นอุปสรรคประการหนึ่งต่อการแสวงหาประโยชน์ของเจ้าของลิขสิทธิ์ โดยที่เจ้าของลิขสิทธิ์ไม่ได้รับค่าตอบแทนจากการที่ผู้ประกอบการใช้งานอันมีลิขสิทธิ์ของตน ออกแสวงหาประโยชน์โดยการให้เช่าแต่อย่างใด กรณีจึงมีความจำเป็นที่จะต้องศึกษาวิจัยถึงความเหมาะสม ที่จะขยายความคุ้มครองสิทธิในการให้เช่าให้ครอบคลุมถึงงานวรรณกรรม การศึกษาวิจัยนี้ได้กระทำโดยการศึกษาถึงหลักกฎหมายลิขสิทธิ์ แนวทางปฏิบัติในการให้เช่าหนังสือ การจัดเก็บค่าตอบแทนทั้งในประเทศและต่างประเทศ รวมตลอดถึงการสอบถามความคิดเห็นของผู้ที่เกี่ยวข้องกับการให้เช่าหนังสือ ทั้งนี้ เพื่อนำเสนอสาระสำคัญของความเหมาะสมของการขยายความคุ้มครองสิทธิในการให้เช่างานวรรณกรรม สู่การปรับปรุงกฎหมาย ตลอดจนผู้ที่เกี่ยวข้องกับการให้เช่างานวรรณกรรม จากการศึกษาวิจัยพบว่า การขยายความคุ้มครองสิทธิในการให้เช่างานวรรณกรรม จะส่งเสริมให้เกิดความชอบธรรมในการคุ้มครองลิขสิทธิ์ ให้แก่เจ้าของลิขสิทธิ์งานวรรณกรรมที่จะได้รับผลตอบแทนทางเศรษฐกิจอย่างเหมาะสม และก่อให้เกิดแรงจูงใจในการสร้างสรรค์งานที่มีคุณค่าแก่สังคมต่อไป ดังนั้น จึงควรที่จะปรับปรุงพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 โดยเพิ่มความคุ้มครองสิทธิในการให้เช่าให้แก่เจ้าของลิขสิทธิ์ในงานวรรณกรรม รวมทั้งมีมาตรการในการจัดเก็บและกำหนดค่าตอบแทนการใช้สิทธิ ในการให้เช่างานวรรณกรรมอย่างเหมาะสมต่อไป.
