Abstract:
ศึกษาการนำเส้นใยสเตนเลสมาใช้เป็นตัวกลางในกระบวนการโคเอเลสเซนซ์ เพื่อแยกน้ำมันหล่อลื่นปนเปื้อนออกจากน้ำเสีย และเพิ่มประสิทธิภาพด้วยการปรับปรุงพื้นผิวเส้นใยให้มีความไม่ชอบน้ำที่มากขึ้น โดยการเคลือบผิวด้วยวิธีการจุ่มในสารประกอบของซิลิกาและเฮกซะเมทิลไดซิลาเซน (HMDS) วิเคราะห์ปริมาณน้ำมันในน้ำเสียด้วยค่าซีโอดีและขนาดของอนุภาคน้ำมันด้วยกล้องจุลทรรศน์ จากการทดลองพบว่า เส้นใยสเตนเลสและเส้นใยที่ปรับปรุงพื้นผิว มีสมบัติความไม่ชอบน้ำที่แตกต่างกัน โดยมีขนาดมุมสัมผัสของหยดน้ำมันในน้ำเท่ากับ 72.68 และ 19.01 องศา ตามลำดับ ทดลองด้วยน้ำเสียสังเคราะห์ความเข้มข้น 1,000 มิลลิกรัมต่อลิตร ค่าซีโอดีของน้ำเสียที่ผ่านชั้นตัวกลางความสูง 5-20 เซนติเมตร ความพรุนร้อยละ 95.28-98.43 และ อัตราการไหลของน้ำเสีย 5-25 ลิตรต่อชั่วโมง พบว่ามีค่าลดลง โดยมีประสิทธิภาพการบำบัด ระหว่างร้อยละ 24-68 สำหรับเส้นใยสเตนเลสและเพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ 27-72 เมื่อปรับปรุง พื้นผิวขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเฉลี่ยแบบซอเทอร์ (d[subscript 32]) ของอนุภาคน้ำมันเพิ่มขึ้นจาก 10.5 ไมครอน เป็น 14.8-22.6 ไมครอน และ 16.0-24.9 ไมครอนตามลำดับ ซึ่งเกิดจากกลไกการกรองและการรวมตัวกันของอนุภาคน้ำมันในกระบวนการโคเอเลสเซนซ์ นอกจากนี้สมการประสิทธิภาพการกรองได้ถูกประยุกต์ใช้ในการนำเสนอกลุ่มตัวแปรไร้หน่วย (X) เพื่อใช้ควบคุมระบบบำบัดและวิเคราะห์ค่าประสิทธิภาพในการจับยึด (alpha) ของอนุภาคน้ำมันกับตัวกลาง โดยค่า X ที่เหมาะสมจากการทดลองมีค่าเท่ากับ 0.367 และ alpha จากการทดลองสำหรับเส้นใยสเตนเลสและเส้นใยที่ปรับปรุงพื้นผิว คือ 0.8323 และ 0.9031 ตามลำดับ
