Abstract:
การกำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ต้องห้ามดำเนินกิจการอันเป็นการขัดกันระหว่างประโยชน์ส่วนบุคคลและประโยชน์ส่วนรวมตามบทบัญญัติมาตรา ๑๐๐ แห่งพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ เป็นมาตรการทางกฎหมายตามเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญในการป้องกันปัญหาเกี่ยวกับการขัดกันระหว่างประโยชน์ส่วนบุคคลและประโยชน์ส่วนรวม ที่ให้อำนาจแก่คณะกรรมการ ป.ป.ช. ในการกำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เข้าข่ายการกระทำอันมีลักษณะต้องห้ามตามบทบัญญัติดังกล่าว ทั้งในระหว่างเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ และหลังพ้นจากการเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ รวมทั้งมีสภาพบังคับไปถึงคู่สมรสด้วย ซึ่งวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จะมุ่งเน้นทำการศึกษา วิเคราะห์ถึงตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ต้องห้าม มิให้ดำเนินกิจการตามบทบัญญัตินี้ พร้อมกับทำการศึกษาถึงปัญหา สาเหตุ ประสิทธิภาพ และกลไกในการ บังคับใช้ เพื่อปรับปรุง แก้ไขให้มีความเหมาะสมกับการบังคับใช้ยิ่งขึ้น จากการศึกษาพบว่า บทบัญญัติมาตรา ๑๐๐ แห่งพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญ ว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. ๒๕๔๒ แม้จะมีข้อกำหนดที่มีประสิทธิภาพและค่อนข้างเป็นสากล เมื่อเปรียบเทียบกับในต่างประเทศ เช่น ประเทศสหรัฐอเมริกา และแคนาดาที่มีพัฒนาการทางกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเป็นระบบก็ตาม แต่ข้อกำหนดตามบทบัญญัติดังกล่าว ก็สามารถป้องกันและแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับการขัดกันระหว่างประโยชน์ส่วนบุคคลและประโยชน์ส่วนรวมได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น เนื่องด้วยมีข้อจำกัดที่มีอยู่ในบทบัญญัตินั้นเองหลายประการ เป็นผลให้การกำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐตามบทบัญญัตินี้ ไม่เป็นไปตามเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญเท่าที่ควร ดังนั้น ผู้เขียนจึงได้เสนอแนะแนวทางแก้ไขปัญหา ด้วยเสนอให้มีการแก้ไข ปรับปรุงบทบัญญัติมาตรา ๑๐๐ และบทบัญญัติอื่นที่เกี่ยวข้องให้มีความเหมาะสมและชัดเจนยิ่งขึ้น พร้อมกับเสนอให้มีการกำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐ ให้สอดคล้องกับบทบัญญัติที่ได้ทำการแก้ไข ปรับปรุงนั้นด้วย
