Abstract:
ศึกษาการปรับใช้กฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดทางแพ่งอันเกิดจากการเปิดเผยข้อมูลของบริษัทข้อมูลเครดิต จนมีผลทำให้เจ้าของข้อมูลเกิดความเสียหาย เพื่อทำให้การบังคับใช้กฎหมายเป็นไปอย่างถูกต้อง เนื่องจากมีบทบัญญัติกฎหมายที่เกี่ยวข้องกันหลายฉบับ ได้แก่ พระราชบัญญัติการประกอบธุรกิจข้อมูลเครดิต พ.ศ. 2545 ร่างพระราชบัญญัติการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. ... และประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ จากการศึกษาแล้วพบว่า บทบัญญัติมาตรา 41 แห่งพระราชบัญญัติการประกอบธุรกิจข้อมูลเครดิต พ.ศ. 2545 เป็นบทบัญญัติเกี่ยวกับความรับผิดที่มีความชัดเจนอยู่แล้ว โดยได้กำหนดให้เกิดหนี้ตามบทบัญญัติดังกล่าว ซึ่งเป็นหนี้ที่เกิดจากการงดเว้นกระทำการเปิดเผยข้อมูลที่ไม่ถูกต้องแก่ผู้อื่น หรือเปิดเผยข้อมูลที่ถูกต้องแต่ไม่ใช่เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของกฎหมาย แต่ปัญหาเกิดจากการปรับใช้บทบัญญัติการกำหนดค่าสินไหมทดแทน ซึ่งจะส่งผลให้เกิดปัญหาต่อการนำสืบพิสูจน์ค่าเสียหายที่เกิดจากการกระทำฝ่าฝืนบทบัญญัติดังกล่าว โดยจากการศึกษาเปรียบเทียบกับพระราชบัญญัติการรายงานข้อมูลเครดิตอย่างเป็นธรรม ค.ศ. 1970 ของประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งบทบัญญัติดังกล่าวได้กำหนดลักษณะการกระทำความผิดไว้อย่างกว้างๆ เท่านั้น รวมทั้งยังกำหนดหลักเกณฑ์การกำหนดค่าสินไหมทดแทนจากการกระทำฝ่าฝืนบทบัญญัติดังกล่าวไว้เป็นการเฉพาะ ดังนั้น จึงควรให้มีการเพิ่มเติมบทบัญญัติเกี่ยวกับการกำหนดค่าเสียหายไว้เป็นการเฉพาะ โดยเป็นค่าเสียหายดังต่อไปนี้ ได้แก่ ค่าสินไหมทดแทนในความเสียหายที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริง หรือในกรณีที่ไม่สามารถกำหนดค่าสินไหมทดแทนได้ ให้ศาลกำหนดค่าสินไหมทดแทนให้แก่เจ้าของข้อมูลเครดิตตามจำนวนที่ศาลเห็นสมควร หรือในกรณีที่การกระทำความผิดตามที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัตินี้ เกิดจากการกระทำโดยจงใจหรือมีเจตนากลั่นแกล้งเป็นเหตุให้เกิดความเสียหาย ให้ศาลมีอำนาจสั่งบริษัทข้อมูลเครดิต จ่ายค่าสินไหมทดแทนเพื่อการลงโทษเพิ่มขึ้นจากค่าเสียหายอื่นๆ ที่ศาลกำหนดให้ไว้ได้
