Abstract:
ชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญของบุคคลทุกคน แต่บทบัญญัติเพื่อคุ้มครองและเยียวยาผู้เสียหายแก่ชื่อเสียง ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 423 กลับมิได้มีการบัญญัติถ้อยคำให้ชัดเจน จนก่อให้เกิดปัญหาในการปรับใช้กับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน จากการศึกษากฎหมายไทยและเปรียบเทียบกับกฎหมายต่างประเทศ ทั้งประเทศสหพันธรัฐเยอรมนีและประเทศสหราชอาณาจักร ในประเด็นดังต่อไปนี้ คือ (1) ความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ (2) หลักเกณฑ์การพิจารณาความรับผิด (3) การแปลความถ้อยคำ และ (4) ข้อยกเว้นมิให้ต้องรับผิดของมาตรา 423 ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ พบว่า มีต้นร่างมาจากมาตรา 824 ประมวลกฎหมายแพ่งเยอรมัน (BGB) ซึ่งมีการปรับใช้หลักเกณฑ์การพิจารณาความรับผิด การแปลความถ้อยคำ และข้อยกเว้นมิให้ต้องรับผิดในบทบัญญัติดังกล่าว แตกต่างกัน ขณะที่ประเทศสหพันธ์รัฐเยอรมนีและประเทศสหราชอาณาจักร ได้มีการกำหนดบทบัญญัติและแนวทางการปฏิบัติในประเด็นดังกล่าวไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นเพื่อขจัดปัญหากฎหมายที่เกิดขึ้นของมาตรา 423 ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ผู้เขียนจึงได้พิสูจน์ถึง หลักเกณฑ์การพิจารณาความรับผิด การแปลความถ้อยคำ และข้อยกเว้นมิให้ต้องรับผิดที่เหมาะสมและมีอยู่ในปัจจุบัน พร้อมทั้งเสนอให้มีการแก้ไขบทบัญญัติดังกล่าว เพื่อความมีประสิทธิภาพในการปรับใช้บทบัญญัตินี้กับข้อเท็จจริงต่อไป
