Abstract:
การดำเนินคดีแพ่งในกรณีเกิดข้อพิพาทระหว่างผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมกับผู้ป่วยอยู่ภายใต้ พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 ซึ่งมีกระบวนพิจารณาเพื่อคุ้มครองผู้บริโภคให้ได้รับการเยียวยาความเสียหายด้วยความสะดวก รวดเร็ว และประหยัด แต่เนื่องจากการให้บริการทางการแพทย์มีความแตกต่างจากการให้บริการอื่น และระบบการให้บริการสาธารณสุขปัจจุบันยังมีข้อจำกัดหลายประการ อาทิ การขาดแคลนแพทย์ ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมจึงมีความกังวลว่า กฎหมายฉบับนี้จะส่งผลกระทบต่อผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมุ่งศึกษาประเด็นทางกฎหมายในพระราชบัญญัติฉบับนี้ ที่จะมีผลกระทบต่อผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมเปรียบเทียบกับกฎหมายของประเทศอังกฤษ ประเทศสหรัฐอเมริกา และประเทศสวีเดน
จากการศึกษาพบว่า กฎหมายฉบับนี้มิได้ส่งผลกระทบต่อผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมแต่ประการใด หลักการของกฎหมายฉบับนี้สอดคล้องกับหลักการเดิมที่มีอยู่ใน ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาคดีแพ่งในปัจจุบัน เพียงแต่มีหลักการบางประการที่เพิ่มเป็นพิเศษเพื่อป้องปรามผู้ที่ไม่สุจริต แต่ก็มิได้เปลี่ยนแปลงหลักความรับผิดในทางแพ่งที่มีอยู่ ทั้งนี้ ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมที่ปฏิบัติหน้าที่ตามมาตรฐาน และมิได้จงใจหรือประมาทเลินเล่อจะไม่ได้รับผลกระทบจากกฎหมายฉบับนี้ ผู้วิจัยเห็นว่าหากมีการทำความเข้าใจแก่ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรม ในหลักการและการบังคับใช้กฎหมายก็จะช่วยคลายความกังวลเรื่องผลกระทบต่อผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมได้ และเสนอให้มีการเตรียมความพร้อมในการพิสูจน์ข้อเท็จจริงในเวลาเกิดการฟ้องคดีขึ้น รวมทั้งมีหลักเกณฑ์ในการเจรจาข้อพิพาทให้ยุติ โดยไม่ต้องมีการฟ้องคดีและให้มีการจัดตั้งกองทุนชดเชยโดยไม่ต้องพิสูจน์ความผิด ทั้งนี้ เพื่อลดข้อพิพาทอันจะนำไปสู่การฟ้องคดีและรักษาความสัมพันธ์อันดี ระหว่างผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมและผู้ป่วย
