Abstract:
ปัจจุบันการค้าสินค้าและบริการเป็นไปในรูปแบบของการค้าระหว่างประเทศ การขายสินค้าและการให้บริการซึ่งอยู่ในบังคับการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มตามประมวลรัษฎากรของไทยจำเป็นต้องกำหนดขอบเขตการจัดเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มให้มีความชัดเจนแน่นอน จากการศึกษาพบว่า บทบัญญัติแห่งประมวลรัษฎากรของไทย กำหนดให้จัดเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มจากการขายสินค้าในราชอาณาจักร และการให้บริการในราชอาณาจักรตามหลักอาณาเขต และจัดเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มจากการนำเข้าสินค้ามาในราชอาณาจักรตามหลักปลายทาง แต่บทบัญญัติแห่งประมวลรัษฎากรดังกล่าว มิได้กำหนดขอบเขตในการพิจารณาจัดเก็บภาษีจากการขายสินค้าในราชอาณาจักร และการให้บริการในราชอาณาจักรไว้อย่างชัดเจน กล่าวคือ บทบัญญัติแห่งประมวลรัษฎากร มิได้กำหนดหลักเกณฑ์ในการพิจารณาว่า การขายในราชอาณาจักรนั้น ต้องพิจารณาอย่างไร เพื่อให้สามารถแยกแยะธุรกรรมการขายสินค้าในราชอาณาจักรออกจากการนำเข้าส่งออกสินค้าและการขายสินค้านอกราชอาณาจักรได้อย่างชัดเจน และยังมิได้กำหนดหลักเกณฑ์ในการพิจารณาว่า การใช้บริการในราชอาณาจักรต้องพิจารณาอย่างไร เพื่อให้สามารถแยกแยะธุรกรรมการให้บริการในราชอาณาจักร และการนำเข้าบริการ ออกจากการส่งออกบริการและการให้บริการนอกราชอาณาจักร ได้อย่างชัดเจน ทั้งนี้ เนื่องจากแต่ละธุรกรรมดังกล่าวย่อมมีความรับผิดทางภาษีมูลค่าเพิ่มที่แตกต่างกัน ผู้เขียนจึงได้นำเสนอแนวทางเพื่อแก้ไขปัญหาการกำหนดขอบเขตการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มให้มีความชัดเจน โดยพิจารณานำเอาหลักการสากลเกี่ยวกับการกำหนดสถานที่ขายสินค้า ในการพิจารณาการขายสินค้าในราชอาณาจักร และสถานที่ใช้บริการ ในการพิจารณาการให้บริการในราชอาณาจักร มาใช้เป็นพื้นฐานในการพิจารณาขอบเขตการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มในประเทศไทยให้มีความชัดเจนมากยิ่งขึ้น
