Abstract:
สัญญาทางการเงินเป็นเครื่องมือสำคัญที่ช่วยให้เกิดเงินทุนในระบบตลาดการเงินทั้งยังช่วยในการลดความเสี่ยงและความผันผวนของตลาด เมื่อคู่สัญญาฝ่ายหนึ่งไม่สามารถปฏิบัติการชำระหนี้ได้เนื่องจากการตกเป็นบุคคลล้มละลายอาจส่งผลให้เกิดความเสียหายต่อระบบตลาดเงินและระบบเศรษฐกิจ รวมถึงองค์กรที่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 กลับไม่มีบทบัญญัติกำหนดมาตรการดำเนินการต่อสัญญาทางการเงินเหล่านี้เป็นการเฉพาะ
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงลักษณะของสัญญาทางการเงิน และกฎหมายที่เกี่ยวข้อง พร้อมทั้งแนวคิดและบทบัญญัติของกฎหมายล้มละลายและฟื้นฟูกิจการของประเทศไทยเปรียบเทียบกับบทบัญญัติของกฎหมายล้มละลายของประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศในกลุ่มสหภาพยุโรปที่ใช้บังคับกับการดำเนินการต่อสัญญาทางการเงิน ประกอบกับแนวทางทางการร่างกฎหมายล้มละลายของคณะกรรมาธิการกฎหมายการค้าระหว่างประเทศแห่งสหประชาชาติในประเด็นดังกล่าว
ผลการศึกษาวิจัยพบว่า บทบัญญัติที่บังคับใช้กับการดำเนินการต่อสัญญาทางการเงินบางประเภทที่ใช้บังคับอยู่ไม่อาจครอบคลุมสัญญาทางการเงินทั้งหมดในขณะเดียวกันกฎหมายล้มละลายของประเทศไทยไม่ได้กล่าวถึงการดำเนินการต่อสัญญาทางการเงินไว้เป็นการเฉพาะจึงก่อให้เกิดความไม่ชัดเจนในการปรับใช้และก่อให้เกิดความไม่แน่นอนต่อระบบตลาดการเงิน
ดังนั้นวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงเสนอแนวทางให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 ในส่วนของการดำเนินการต่อสัญญาทางการเงิน โดยพิจารณาปรับใช้แนวทางของต่างประเทศในการกำหนดบทบัญญัติที่เหมาะสมต่อประเทศไทย
