Abstract:
แอนตาร์กติกาซึ่งเป็นแผ่นดินผืนสุดท้ายที่มนุษย์ค้นพบนั้น เป็นบริเวณที่มีลักษณะเฉพาะแตกต่างจากบริเวณอื่นของโลก และเป็นดินแดนที่ไม่อยู่ในเขตอำนาจของรัฐใด อีกทั้งยังมีความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติ และความหลากหลายทางชีวภาพอย่างมหาศาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีบทบาทสำคัญต่อความเป็นมาและความเป็นไปของสิ่งแวดล้อมโลก พิธีสารว่าด้วยการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมตามสนธิสัญญาแอนตาร์กติก ค.ศ. 1991 เป็นความตกลงระหว่างประเทศหนึ่งในห้าฉบับของระบบสนธิสัญญาแอนตาร์กติก มีความมุ่งหมายสำคัญที่จะก่อตั้งระบอบการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม ที่ครอบคลุมบนพื้นฐานแห่งผลประโยชน์ของมวลมนุษยชาติ แต่ด้วยปัญหาที่หยั่งรากลึกสืบเนื่องยาวนานมาตั้งแต่เมื่อครั้งก่อนมีสนธิสัญญาแอนตาร์กติก ค.ศ. 1959 ทำให้ระบอบการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมภายใต้พิธีสารดังกล่าว ไม่อาจที่จะนำมาบังคับใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและสอดคล้องกับวัตถุประสงค์ที่วางเอาไว้ ในขณะที่แนวทางในการแก้ปัญหาเหล่านั้นก็เป็นมุมมองจากสมาชิกของระบบสนธิสัญญา และอยู่ภายใต้อำนาจการตัดสินใจของรัฐภาคีที่ปรึกษาสนธิสัญญาแอนตาร์กติก ซึ่งยังคงต้องการที่จะสงวนสิทธิและผลประโยชน์ของตนเป็นสำคัญ โดยที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าไม่สามารถที่จะตอบสนองและแสดงออกถึงความปราถนาระหว่างประเทศ ในอันที่จะคุ้มครองสิ่งแวดล้อมในทวีปแอนตาร์กติกได้ ดังนั้น การปรับเปลี่ยนมุมมองความคิดไปสู่วิถีทางที่กว้างขวางมากขึ้น โดยที่ให้ประชาคมระหว่างประเทศได้เข้ามามีส่วนร่วมเพื่อสร้างความร่วมมือระหว่างกัน อาจทำให้ระบอบการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมที่ครอบคลุมสำหรับภูมิภาคนี้นั้น เป็นที่ยอมรับและมีความเป็นไปได้ในทางปฏิบัติ ทั้งนี้ไม่ใช่เพื่อคุ้มครองสิ่งแวดล้อมในทวีปแอนตาร์กติกเท่านั้น แต่เพื่อคุ้มครองสิ่งแวดล้อมของโลกด้วย
