Abstract:
เนื่องจากได้มีการยกร่างพระราชบัญญัติการรับขนคนโดยสารและสัมภาระทางถนนระหว่าง ประเทศพ.ศ. .... ขึ้น เพื่ออนุวัติการรายละเอียดตามภาคผนวก 5: การข้ามแดนของบุคคลของความตกลงว่าด้วยการขนส่งข้ามพรมแดนในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขง ซึ่งมีที่มาจากอนุสัญญาว่าด้วยสัญญารับขน คนโดยสารและสัมภาระทางถนนระหว่างประเทศ ค.ศ. 1973 (Convention on the Contract for the International Carriage of Passengers and Luggage by Road A.D.1973) และได้ผ่านความเห็นชอบในหลักการจากคณะรัฐมนตรีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ยังมีบทบัญญัติบางเรื่องที่ไม่ชัดเจนและไม่เหมาะสมในทางปฏิบัติ สมควรต้องศึกษาและวิเคราะห์ประเด็นต่างๆ ผลการศึกษาพบว่า ในเรื่อง “สัมภาระติดตัว” และ “สัมภาระลงทะเบียน” ควรจะต้องมีคำนิยามที่ชัดเจนเพื่อแสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างกันอย่างไรและควรกำหนดให้สัมภาระติดตัวหมายความรวมถึงของใช้ส่วนตัวด้วยเพื่อให้เกิดความชัดเจน และในเรื่อง “การบาดเจ็บทางจิตใจ” ก็ควรนิยามศัพท์ ดังเช่นในพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 เพื่อเป็นแนวทางในการใช้ดุลพินิจของศาล นอกจากนี้ในเรื่อง “ค่าใช้จ่ายทางด้านกฎหมาย” ควรกำหนด นิยามศัพท์โดยให้หมายความรวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ อันเนื่องมาจากการแสดงสิทธิหรือการเรียกให้ชำระ หรือชดใช้ค่าเสียหายเพื่อให้การบังคับใช้เป็นไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย สำหรับความรับผิดของผู้ขนส่งในสัมภาระลงทะเบียนที่ไม่มีบุคคลใดมารับ ควรกำหนดสิ้นสุดลงนับแต่ผู้ขนส่งได้จัดการอย่างหนึ่ง อย่างใดตามควรแก่พฤติการณ์โดยนำไปฝากไว้ ณ สถานที่ปลอดภัยและเหมาะสม เช่น สำนักงานวางทรัพย์ และในเรื่องอายุความฟ้องคดีควรนำหลักเกณฑ์เรื่องอายุความสะดุดหยุดอยู่ในระหว่างที่มีการเจรจาเรื่องค่าเสียหายมาใช้เพื่อไม่ให้ผู้ขนส่งที่ไม่สุจริตใช้เรื่องอายุความเป็นเทคนิควิธีการต่อสู้คดีทางกฎหมาย เพื่อให้ร่างพระราชบัญญัติการรับขนคนโดยสารและสัมภาระทางถนนระหว่างประเทศ พ.ศ. .... เกิดความชัดเจนและบังคับใช้ได้ตามเจตนารมณ์แก่ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่าย ผู้เขียนจึงได้เสนอแนะแนวทางการแก้ไขข้างต้นเพื่อให้ร่างพระราชบัญญัติฯ สมบูรณ์ยิ่งขึ้นโดยที่ไม่เป็นการขัดหรือแย้งกับความตกลงว่าด้วยการขนส่งข้ามพรมแดนในอนุภูมิภาคลุ่มแม่น้ำโขงแต่อย่างใด
