Abstract:
การให้ความคุ้มครองข้อมูลอันเป็นความลับของผู้เสียภาษีอากรที่กำหนดไว้ในมาตรา10 แห่งประมวลรัษฎากรไม่มีความชัดเจนและปราศจากกลไกที่เหมาะสมในการบังคับใช้ที่จะทำให้การเปิดเผยข้อมูลอันเป็นความลับของผู้เสียภาษีอากรได้รับความคุ้มครองอย่างเพียงพอ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมุ่งทำการศึกษาถึงเจตนารมณ์ เนื้อหาสาระของบทบัญญัติดังกล่าวและกฎหมายอื่นที่เกี่ยวข้องโดยพิจารณาเปรียบเทียบกับกฎหมายต่างประเทศ เช่น สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย ในส่วนของขอบข่ายความคุ้มครอง ความหมายของ “ข้อมูลอันเป็นความลับของผู้เสียภาษีอากร” กลไก และมาตรการให้ความคุ้มครองและการบังคับใช้ จากการศึกษาพบว่ามาตรา 10 แห่งประมวลรัษฎากรมีระดับการให้ความคุ้มครองไม่เพียงแต่ “ข้อมูลของผู้เสียภาษีอากร” แต่กลับครอบคลุมถึง “กิจการของผู้เสียภาษีอากร” ซึ่งกว้างขวางกว่าการคุ้มครองในกฎหมาย สหรัฐอเมริกาและออสเตรเลีย แต่ประมวลรัษฎากรขาดหลักเกณฑ์และมาตรการรองรับที่ชัดเจนที่คุ้มครองสิทธิของผู้เสียภาษีอากรโดยเฉพาะ การคุ้มครองจึงจำเป็นต้องอาศัยกฎหมายอื่น แต่การนำบทบัญญัติตามกฎหมายอื่นที่ใกล้เคียงมาใช้บังคับ แม้จะให้ความคุ้มครอง แต่ก็มิได้มุ่งคุ้มครองข้อมูลอันเป็นความลับของผู้เสียภาษีอากรโดยตรง ในขณะที่กฎหมายต่างประเทศได้กำหนดหลักเกณฑ์และมาตรการดังกล่าวอย่างเหมาะสม โดยมีขอบเขตการให้ความคุ้มครอง บุคคลที่อยู่ในข่ายได้รับความคุ้มครอง บุคคลที่อยู่ในข่ายต้องห้ามเปิดเผยรวมถึงบทกำหนดโทษที่ชัดเจน ดังนั้น จึงเห็นควรให้มีการแก้ไข เพิ่มเติมบทบัญญัติของประมวลรัษฎากรในส่วนที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลของผู้เสียภาษีอากร โดยบัญญัติไว้เป็นหมวดเฉพาะที่เกี่ยวกับการให้ความคุ้มครองข้อมูลอันเป็นความลับของผู้เสียภาษีอากร ที่มีขอบข่ายการคุ้มครอง บุคคลที่อยู่ในข่ายได้รับความคุ้มครอง บุคคลที่อยู่ในข่ายต้องห้ามเปิดเผยหลักเกณฑ์และวิธีการบังคับใช้เช่นเดียวกับกฎหมายต่างประเทศ เพื่อทำให้ข้อมูลของผู้เสียภาษีอากรนั้นได้รับความคุ้มครองอย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ควรให้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 เพื่อยกเว้นไม่ให้นำกฎหมายดังกล่าวมาใช้บังคับกับ “ข้อมูลอันเป็นความลับ” ที่ได้รับความคุ้มครองตามประมวลรัษฎากรที่จะได้มีการแก้ไขด้วย
