Abstract:
ปัจจุบันประเทศไทยไดริเริ่มการให้บริการเกี่ยวกับเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือขึ้นเมื่อ ต้นปี 2547 ที่ผ่านมา เพื่อสร้างความเชื่อมั่นและความน่าเชื่อถือในการทำพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ อันเป็นวิธีการกำกับดูแลตนเองของผู้ประกอบธุรกิจรูปแบบหนึ่งนอกเหนือไปจากวิธีการตรากฎหมาย แต่ด้วยเหตุที่หน้าที่สำคัญของผู้ให้บริการเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือ คือ การกำหนดหลักเกณฑ์ การออกเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือและข้อบังคับเกี่ยวกับการประกอบการพาณิชย์ อิเล็กทรอนิกส์ที่ได้มาตรฐานสอดคล้องกับหลักเกณฑ์ทางกฎหมายทั้งในประเทศและต่างประเทศ จึงมี ความจำเป็นต้องศึกษาถึงแนวทางกฎหมายต่างๆ ที่เกี่ยวข้องให้รอบด้าน จากการศึกษากฎหมายไทยที่เกี่ยวข้องเปรียบเทียบกับหลักเกณฑ์ทางกฎหมายของ ต่างประเทศ พบว่ากฎหมายไทยที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันยังไม่ครอบคลุมเพียงพอที่จะนำมาใช้เป็นแนวทางในการกำหนดหลักเกณฑ์การให้บริการเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือได้ อีกทั้งผู้ให้บริการ เครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถืออาจต้องประสบปัญหาในเรื่องความชัดเจนของข้อกฎหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการคุ้มครองสิทธิในเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือของผู้ให้บริการ การติดตาม ตรวจสอบและการกำหนดมาตรการบังคับผู้ได้รับเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือ ตลอดจนความ รับผิดของผู้ให้บริการเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือ ดังนั้น หากประเทศไทยมีการตรากฎหมาย เกี่ยวกับการให้บริการเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือโดยเฉพาะแล้ว จะช่วยสร้างความชัดเจนใน การให้บริการเครื่องหมายแสดงความน่าเชื่อถือ รวมทั้งช่วยแก้ไขปัญหาต่างๆ อันเกิดจากการประกอบ ธุรกิจพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ได้อีกด้วย
