Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาให้ทราบถึงตรรกะในการผลิตและการสื่อความหมายของผู้ผลิต ภาพยนตร์การ์ตูนไทยและเพื่อวิเคราะห์ให้ทราบถึงกระบวนการสร้างความหมายเชิงมายาคติที่ปรากฏอยู่ใน ภาพยนตร์การ์ตูนไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้แนวคิดเกี่ยวกับภาพยนตร์การ์ตูนไทยทางโทรทัศน์ แนวคิดเกี่ยวกับกระบวนการผลิตภาพยนตร์การ์ตูน แนวคิดเชิงมายาคติ และแนวคิดเกี่ยวกับการเล่าเรื่องมาเป็น กรอบในการวิเคราะห์หาคำตอบ โดยศึกษาจากภาพยนตร์การ์ตูนไทยเรื่อง "ปลาบู่ทอง" ที่ออกอากาศระหว่าง เดือนพฤษภาคม 2543 ถึงเดือนมิถุนายน 2544 และภาพยนตร์การ์ตูนเรื่อง "ปังปอนด์ ดิ แอนิเมชั่น" ที่ ออกอากาศระหว่างเดือนพฤษภาคม 2545 ถึงเดือนพฤศจิกายน 2545 โดยทั้งสองเรื่องออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 ผลการวิจัยพบว่าผู้ผลิตภาพยนตร์การ์ตูนไทยเรื่อง "ปลาบู่ทอง" เลือกนิทานพื้นบ้านมาผลิตซ้ำเนื่องจาก นิทานพื้นบ้านง่ายต่อการผลิต เป็นที่รู้จักแพร่หลาย แสดงถึงความเป็นไทยและให้ข้อคิดสอนใจและเหตุผลที่ เลือกนิทานเรื่อง "ปลาบู่ทอง" มาผลิตซ้ำเนื่องจากผู้ผลิตต้องการนำเสนอความหมายเชิงมายาคติที่มีมาแต่ดั้งเดิม คือ มายาคติเรื่อง "ความกตัญญูรู้คุณ" และ "การทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว" นอกจากนี้ผู้ผลิตมองว่านิทานเรื่อง "ปลาบู่ทอง" สามารถสอดแทรกเรื่องราวเกี่ยวกับสัตว์และธรรมชาติได้ซึ่งสอดคล้องกับความเชื่อของผู้ผลิตที่ว่า สัตว์ต้องคู่กับเด็ก ส่วนภาพยนตร์การ์ตูนเรื่อง"ปังปอนด์ ดิ แอนิเมชั่น" นั้น ผู้ผลิตสร้างเรื่องราวขึ้นมาใหม่จากตัวการ์ตูนที่ ได้รับความนิยมในหนังสือการ์ตูนของบริษัทผู้ผลิต ซึ่งเป็นรูปแบบเดียวกับการผลิตภาพยนตร์การ์ตูนใน ต่างประเทศ คือนำหนังสือการ์ตูนที่ได้รับความนิยมมาผลิตเป็นภาพยนตร์การ์ตูนและความหมายเชิงมายาคติ สมัยใหม่ที่ผู้ผลิตต้องการนำเสนอ คือ มายาคติเกี่ยวกับ "เด็กไทย" และมายาคติเกี่ยวกับ "โลกอนาคต" ภาพยนตร์การ์ตูนทั้งสองเรื่องได้ถ่ายทอดความหมายเชิงมายาคติโดยการเล่าเรื่องตามลำดับเหตุการณ์ และสื่อความหมายผ่านบุคลิกลักษณะของตัวการ์ตูนเป็นหลัก ไม่ว่าจะเป็นการแต่งกาย คำพูดหรือการกระทำ ของตัวการ์ตูน แต่ไม่ได้ใช้เทคนิคทางภาพยนตร์ เช่น การจัดแสง สี ฉาก มาใช้ในการสื่อความหมายมากนัก
