Abstract:
การฟื้นฟูกิจการมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยเหลือลูกหนี้ที่ประสบปัญหาทางการใช้เงินให้สามารถดำเนินธุรกิจต่อไปได้โดยมิต้องล้มละลาย ด้วยเหตุนี้ จึงจำเป็นต้องมีมาตรการต่างๆ ที่เอื้อต่อความสำเร็จ ในการฟื้นฟูกิจการ เช่น มาตรา 94(2) ซึ่งยอมให้หนี้ที่ก่อขึ้นเพื่อการฟื้นฟูกิจการในขณะที่ลูกหนี้มีหนี้สินลิ้นพ้นตัวมีสิทธิขอรับชำระหนี้ได้ แต่ปัญหาสำคัญประการหนึ่งที่เกิดขึ้นคือบ่อยครั้งที่ลูกหนี้ต้องการเงินทุนหมุนเวียนเพื่อชำระค่าสินค้าและบริการที่จำเป็นเพื่อให้ธุรกิจดำเนินต่อไปนั้น พระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 กลับไม่มีบทบัญญัติที่ชัดเจนในการให้ความคุ้มครองสิทธิของเจ้าหนี้ที่ช่วยเหลือลูกหนี้ในระหว่างฟื้นฟูกิจการในกรณีที่ลูกหนี้เข้าสู่กระบวนการล้มละลายหรือมีการยกเลิกการฟื้นฟูกิจการซึ่งอาจเป็นข้อจำกัดที่ทำให้การฟื้นฟูกิจการตามกฎหมายไทยไม่อาจเป็นไปได้อย่างมีประสิทธิภาพ งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิด และโครงสร้างของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการจัดให้มีรูปแบบของบุริมสิทธิที่สอดคล้องกับการทำธุรกิจในการจัดหาแหล่งเงินทุน เพื่อให้ธุรกิจสามารถดำเนินต่อไปได้ ตลอดจนการให้ความคุ้มครองสิทธิของเจ้าหนี้อย่างเหมาะสม รวมทั้งเปรียบเทียบข้อดีและข้อเสียของการเกิดขึ้นของเจ้าหนี้รายใหม่และการทำให้เสื่อมเสียสิทธิของเจ้าหนี้ที่มีอยู่เดิมในระหว่างฟื้นฟูกิจการ ดังนั้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงเสนอแนวทางในการแก้ไขปัญหาดังกล่าวโดยการเสนอแนะแนวทางและการแก้ไขเปลี่ยนแปลงบทบัญญัติของพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 และกฎหมายที่เกี่ยวข้องในครอบคลุมหลักการดังต่อไปนี้ 1.กำหนดให้หนี้ที่ก่อขึ้นตามมาตรา 90/12 (9) ได้รับบุริมสิทธิในฐานะหนี้ค่าใช้จ่ายของเจ้าพนักงานพิทักษ์ในการจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ตามมาตรา 130 (2) 2.กำหนดให้สิทธิของเจ้าหนี้ตามมาตรา 90/77 วรรคสาม ในกรณีที่กิจการของลูกหนี้ยังไม่มีแผนฟื้นฟูกิจการให้มีความชัดเจนและยืดหยุ่นมากขึ้น และสามารถสร้างมาตรการในการให้ความคุ้มครองสิทธิของเจ้าหนี้ที่มีอยู่เดิมให้มีความเหมาะสม 3.กำหนดให้หนี้ที่ก่อขึ้นเพื่อประโยชน์ในการฟื้นฟูกิจการตามมาตรา 90/75 (3) ได้รับบุริมสิทธิในการขอรับชำระหนี้ในลำดับเดียวกับค่าใช้จ่ายของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ในการจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ตามมาตรา 130 (2) ไม่ใช่มาตรา 253 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
