Abstract:
หลังจากการบังคับใช้พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 แล้ว รัฐบาลและคณะกรรมการ ป.ป.ช. พบว่า อำนาจในการดำเนินคดีอาญาของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ไม่ชัดเจนและเพียงพอ และคณะกรรมการ ป.ป.ช. ก็มีปริมาณงานค้างพิจารณาเป็นจำนวนมาก จึงมีแนวความคิดในการร่างพระราชบัญญัติมาตรการป้องกันและแก้ไขปัญหาการทุจริตภาครัฐ พ.ศ…. และแก้ไขปรับปรุงกฎหมาย ป.ป.ช. ฉบับปัจจุบัน ผู้วิจัยได้ศึกษาถึงแนวทางการดำเนินคดีอาญาตามร่างกฎหมายทั้งสองฉบับนี้พบว่า การกำหนดให้มีหน่วยงานภาครัฐสังกัดกระทรวงยุติธรรมขึ้นทำหน้าที่ตรวจสอบข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการกระทำทุจริตของเจ้าหน้าที่ของรัฐในระดับกลาง จะมีปัญหาขัดแย้งหรือแย้งต่อบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญได้ ผู้วิจัยจึงเสนอแนะว่า คณะกรรมการ ป.ป.ช. สมควรแบ่งเรื่องร้องเรียนตามประเภทและระดับของเจ้าหน้าที่ของรัฐ ทั้งเรื่องที่จะดำเนินการเองและเรื่องที่จะมอบหมายให้แก่หน่วยงานภาครัฐในสังกัดกระทรวงยุติธรรม พนักงานสอบสวน และหน่วยงานต้นสังกัด เป็นอนุกรรมการไต่สวน ซึ่งจำเป็นจะต้องแก้ไขกฎหมาย ป.ป.ช. มาตรา 45 ให้การตั้งคณะอนุกรรมการไต่สวนไม่จำเป็นต้องมีกรรมการ ป.ป.ช. อย่างน้อยหนึ่งคนเข้าร่วมด้วย อย่างไรก็ตาม ร่างกฎหมายฉบับดังกล่าวก็ไม่ได้กำหนดความรับผิดทางอาญาของผู้ร่วมสมคบกันกระทำทุจริต ขาดบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการใช้อำนาจตรวจสอบสำนวนการไต่สวนของคณะกรรมการ ป.ป.ช. และยังไม่มีเขตอำนาจที่ครอบคลุมถึงความรับผิดทางอาญาที่เกี่ยวข้องกับการให้สินบนแก่เจ้าหน้าที่ของรัฐต่างประเทศและองค์การระหว่างประเทศ
