Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาถึงแนวนโยบายพื้นฐานของรัฐ หลักเกณฑ์และวิธีการในการกระจายอำนาจในการตรากฎหมายให้ใช้บังคับผังเมืองรวมแก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ศึกษาปัญหาอุปสรรค/แนวทางแก้ไขและข้อดี ข้อเสียของการกระจายอำนาจ รวมทั้งนำเสนอตัวอย่างการกระจายอำนาจการตรากฎหมายทั้งของไทยและต่างประเทศ โดยศึกษาเปรียบเทียบเพื่อหาแนวทางการกระจายอำนาจการตรากฎหมายให้ใช้บังคับผังเมืองรวมที่เหมาะสมแก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจากการศึกษาพบว่าปัจจุบันพระราชบัญญัติการผังเมือง พ.ศ. 2518 ที่บัญญัติเรื่อง การใช้บังคับผังเมืองรวมให้กระทำโดยกฎกระทรวงได้กำหนดให้ผังเมืองรวมที่อยู่ระหว่างการประกาศใช้ทั่วประเทศ มีอายุการใช้บังคับผังเมืองรวม 5 ปี และเมื่อครบกำหนดก็จะต้องมีการต่ออายุการใช้บังคับผังเมืองรวม แต่ในปัจจุบันผังเมืองรวมที่อยู่ระหว่างประกาศ จำนวน ร้อยละ 50 ได้หมดอายุลง และไม่สามารถต่ออายุการใช้บังคับผังเมืองรวมได้ทันภายในกำหนด จนเกิดผลกระทบต่อสิทธิและเสรีภาพของประชาชน และเมื่อได้ศึกษาถึงแนวนโยบายพื้นฐานของรัฐ หลักเกณฑ์และวิธีการในการกระจายอำนาจไปสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและอำนาจในการตรากฎหมายลำดับรองเพื่อปฏิบัติตามภารกิจพื้นฐานของการดำรงชีวิตอยู่อย่างปกติสุขในสภาพแวดล้อมที่ดีขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นแล้ว การกระจายอำนาจให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นดำเนินการตราข้อบัญญัติท้องถิ่นใช้บังคับผังเมืองรวมจะเป็นมาตรการด้านกฎหมายที่มีประสิทธิภาพและเหมาะสม เพื่อสนับสนุนให้กระบวนการจัดทำผังเมืองรวมเป็นไปตามเจตนารมณ์ของกฎหมายว่าด้วยการกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ดังนั้น ผู้วิจัยจึงสนับสนุนให้มีการปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติการผังเมือง พุทธศักราช 2518 ที่เกี่ยวข้องกับบทบัญญัติเรื่องการใช้บังคับผังเมืองรวมที่กระทำได้เฉพาะกฎกระทรวง โดยกำหนดให้กระจายอำนาจการตรากฎหมายให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสามารถออกข้อบัญญัติท้องถิ่นใช้บังคับผังเมืองรวมได้
