Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) ตรวจสอบความตรงของโมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงานโดยมีอิทธิพลจากการรับรู้สภาพแวดล้อมในงาน 2) ศึกษาและเปรียบเทียบความตรงของโมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงาน 2 โมเดล คือ โมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงานที่ไม่ใช้ความสุขในสถานที่ทำงานเป็นตัวแปรส่งผ่าน (แบบ ก) และโมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงานที่ใช้ความสุขในสถานที่ทำงานเป็นตัวแปรส่งผ่าน (แบบ ข) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้เป็นพนักงานจำนวน 575 คน ที่มีอายุงาน 1 ปีขึ้นไป ทำงานในตำแหน่งและแผนกที่หลากหลายจากองค์การในกลุ่มอุตสาหกรรมต่างๆ ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ 1) แบบสอบถามการรับรู้สภาพแวดล้อมในงานที่มีต่อความคิดสร้างสรรค์ในงาน และ 2) แบบสอบถามความสุขในสถานที่ทำงาน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติบรรยาย วิเคราะห์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน และวิเคราะห์โมเดลลิสเรล ผลการวิจัยพบว่า 1. โมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงานที่ไม่ใช้ความสุขในสถานที่ทำงานเป็นตัวแปรส่งผ่าน (แบบ ก) มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (χ2 = 17.451, df = 13, p = .180, RMSEA = .024, GFI = .994, AGFI = .974, χ2/df = 1.342) 2. โมเดลเชิงสาเหตุของความคิดสร้างสรรค์ในงานที่ใช้ความสุขในสถานที่ทำงานเป็นตัวแปรส่งผ่าน (แบบ ข) (χ2 = 58.755, df = 47, p = .117, RMSEA = .021, GFI = .987, AGFI = .963, χ2/df = 1.250) มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์มากกว่าโมเดลแบบ ก 3. การรับรู้สภาพแวดล้อมในงานมีอิทธิพลทางอ้อมต่อความคิดสร้างสรรค์ในงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยส่งผ่านตัวแปรความสุขในสถานที่ทำงานบางส่วน (β = .38, p < .01)
