Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการรับรู้ความสามารถของตนเองในงาน และวัฒนธรรมองค์การต่อความผูกใจมั่นในงาน และความสุขเชิงอัตวิสัย โดยมีความเพลินในงาน เป็นตัวแปรส่งผ่าน กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ พนักงานบริษัทเอกชน ในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 540 คน ตัวแปรที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยตัวแปรแฝง 5 ตัวแปร ได้แก่ ตัวแปรแฝงภายนอกการรับรู้ความสามารถของตนเองในงาน ตัวแปรแฝงภายนอกวัฒนธรรมองค์การ ตัวแปรแฝงภายในความเพลินในงาน ตัวแปรแฝงภายในความผูกใจมั่นในงาน และตัวแปรแฝงภายในความสุขเชิงอัตวิสัย โดยตัวแปรดังกล่าววัดได้จากตัวแปรสังเกตได้รวมทั้งสิ้น 14 ตัวแปร ข้อมูลรวบรวมโดยใช้เครื่องมือวิจัยซึ่งเป็นมาตรวัดประมาณค่ารวม 5 ตอน มีค่าสัมประสิทธิ์ความเที่ยง ตั้งแต่ .70 ถึง .93 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยาย การวิเคราะห์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน และการวิเคราะห์โมเดลลิสเรส ผลการวิจัยที่สำคัญสรุปได้ดังนี้ โมเดลลิสเรสของความสุขเชิงอัตวิสัยที่มีความเพลินในงานเป็นตัวแปรส่งผ่านโดยภาพรวมมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (χ2 = 72.617, df = 55, p = .056, RMSEA = 0.024, RMR = 0.023, GFI = 0.981, AGFI = 0.964) ตัวแปรในโมเดลสามารถอธิบายความแปรปรวนของความผูกใจมั่นในงาน ความสุขเชิงอัตวิสัย และความเพลินในงาน ได้ร้อยละ 87 ร้อยละ 52 และร้อยละ 59 ตามลำดับ ตัวแปรแฝงการรับรู้ความสามารถของตนเองในงานและวัฒนธรรมองค์การ มีอิทธิพล ทั้งทางตรงและทางอ้อมต่อความผูกใจมั่นในงานและความสุขเชิงอัตวิสัย โดยมีความเพลินในงานเป็นตัวแปรส่งผ่าน
