Abstract:
ตั๋วเงินถือเป็นหนี้ที่มีตราสารและตราสารดังกล่าวถือได้ว่าเป็นตราสารเปลี่ยนมือ และถือว่าตั๋วเงินนั้นมีสิทธิเรียกร้องในตัวเองอันเป็นทรัพย์สินอย่างหนึ่ง ซึ่งมีค่า มีราคา อันทำให้สามารถนำตั๋วเงินไปจำนำเพื่อเป็นประกันหนี้ได้ ทั้งมีบทบัญญัติกฎหมายมาตรา 926 มาตรา 751 และมาตรา 752 บัญญัติรับรองให้สามารถนำตั๋วเงินทุกประเภทมาจำนำเป็นหลักประกันการชำระหนี้ได้ จากการศึกษาการจำนำตั๋วเงิน มีประเด็นปัญหาที่สำคัญอยู่หลายประการ แต่ที่สำคัญมีอยู่ 3 ประการ คือ ประการแรก กรณีสถานะทางกฎหมายของผู้รับจำนำ เห็นได้ว่าด้วยผลของบทบัญญัติมาตรา 926 ถือได้ว่าผู้รับจำนำตั๋วเงินมีสถานะเป็นผู้ทรงตั๋วเงินคนหนึ่งซึ่งสามารถใช้สิทธิทั้งปวงอันเกิดแต่ตั๋วเงินได้ทั้งสิ้น แต่เป็นผู้ทรงตั๋วเงินที่ถูกจำกัดอำนาจบางส่วน โดยจะสลักหลังตั๋วเงินต่อไปไม่ได้ ประการที่สอง แบบวิธีการจำนำตั๋วเงิน จะต้องดำเนินการตามมาตรา 926 ทุกประการ โดยทำการสลักหลังจำนำตั๋วเงิน พร้อมทั้งระบุข้อความว่า “ราคาเป็นประกัน” “ราคาเป็นจำนำ” หรือข้อความที่มีความหมายในทำนองเดียวกัน และส่งมอบตั๋วเงินให้แก่ผู้รับจำนำ จึงจะถือได้ว่าเกิดการจำนำ ส่วนผลทางกฎหมายนอกจากจะเป็นไปตามมาตรา 926 แล้วยังนำมาตรา 751 มาตรา 752 มาใช้ตามลักษณะของตั๋วเงินแต่ละประเภท ประการสุดท้าย คือ การบังคับจำนำตั๋วเงิน ผู้รับจำนำอาจบังคับตามกฎหมายลักษณะตั๋วเงินโดยการบังคับให้ใช้เงินตามตั๋ว ซึ่งสามารถบังคับกับลูกหนี้ตามตั๋วเงินได้ทุกคนหรืออาจบังคับจำนำตามกฎหมายลักษณะจำนำ ผู้รับจำนำบังคับได้กับเฉพาะคู่สัญญาโดยตรง ซึ่งก็คือ ผู้จำนำเท่านั้น เมื่อได้มีการบังคับจำนำแล้ว ทั้งนี้หากหนี้ประธานถึงกำหนดชำระก่อนหนี้ตามตั๋วเงิน อาจบังคับจำนำได้โดยการนำตั๋วเงินออกขายทอดตลาดดังที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาแพ่ง มาตรา 310 จากการศึกษาปัญหาดังกล่าวข้างต้น เห็นว่า บทบัญญัติที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ทั้งในลักษณะจำนำและลักษณะตั๋วเงิน ได้บัญญัติไว้อย่างครอบคลุม สามารถนำมาปรับใช้กับทั้ง 3 ปัญหาดังกล่าวข้างต้นได้โดยไม่จำเป็นต้องแก้ไขบทบัญญัติของกฎหมาย เพียงแต่ผู้ใช้กฎหมายต้องปรับใช้บทบัญญัติของกฎหมายให้ตรงตามความมุ่งหมายของกฎหมาย และสอดคล้องกับสภาพของการจำนำตั๋วเงิน
