ภาระการพิสูจน์ในหลักการตัดสินใจทางธุรกิจ

Abstract

พระราชบัญญัติหลักทรัพย์และตลาดหลักทรัพย์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2551 ได้นำเอาหลักกฎหมายของต่างประเทศเกี่ยวกับหน้าที่และความรับผิดของกรรมการมาบัญญัติไว้เพิ่มเติมเพื่อความชัดเจนยิ่งขึ้น เช่น “Fiduciary Duty” หรือ “หน้าที่ของบุคคลที่ได้รับความไว้วางใจ” ซึ่งประกอบไปด้วย 2 หน้าที่หลัก คือ “หน้าที่แห่งความระมัดระวัง” และ “หน้าที่แห่งความซื่อสัตย์สุจริต” นอกจากนั้น ยังได้สร้างกรอบในการพิจารณา การใช้ดุลพินิจหรือการตัดสินใจ ในการดำเนินการทางธุรกิจของกรรมการตาม “หลักการตัดสินใจทางธุรกิจ” หรือ “Business Judgment Rule” เพื่อเป็นเกราะคุ้มครองความรับผิดของกรรมการจากผลร้ายของการตัดสินใจนั้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ จึงมุ่งที่จะศึกษาเกี่ยวกับกรอบในการพิจารณา การใช้ดุลพินิจหรือ การตัดสินใจ ในการดำเนินการทางธุรกิจของกรรมการตาม “หลักการตัดสินใจทางธุรกิจ” หรือ “Business Judgment Rule” ซึ่งได้บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติหลักทรัพย์และตลาดหลักทรัพย์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2551 โดยมุ่งศึกษาในประเด็นเกี่ยวกับการกำหนดผู้มีภาระการพิสูจน์ของ การปฏิบัติหน้าที่ของกรรมการตามหลักการตัดสินใจทางธุรกิจ เนื่องจากภาระการพิสูจน์ในเรื่องดังกล่าวตามกฎหมายไทยมีความแตกต่างจากหลักการของศาลในประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นผู้สร้างหลักการตัดสินใจทางธุรกิจขึ้น ทำให้ภาระการพิสูจน์เรื่องหลักการตัดสินใจทางธุรกิจตามกฎหมายไทยตกอยู่แก่ฝ่ายกรรมการ นอกจากนั้นยังได้ศึกษาเกี่ยวกับการเชื่อถือพึ่งพาข้อมูลหรือคำแนะนำจากบุคคลอื่น เนื่องจากกรรมการแต่ละคนย่อมมีความเชี่ยวชาญหรือประสบการณ์ที่แตกต่างกัน และอาจต้องพิจารณาในเรื่องที่ตนเองไม่มีความรู้ความชำนาญ ดังนั้น จึงควรที่จะกำหนดหลักเกณฑ์ดังกล่าวขึ้น เพื่อให้กรรมการสามารถปฏิบัติตามหลักการตัดสินใจทางธุรกิจได้อย่างถูกต้อง และยังได้ศึกษาเกี่ยวกับการให้ความคุ้มครองความรับผิดหรือการชดเชยค่าเสียหายที่เกิดจากการปฏิบัติหน้าที่ของกรรมการ (Indemnification) เพื่อคุ้มครองการปฏิบัติหน้าที่ของกรรมการมากยิ่งขึ้น