Abstract:
บทประพันธ์เพลง “ซิมโฟนิกโพเอ็ม ลำนำแห่งช้างสยาม” ประพันธ์ขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างสรรค์บทประพันธ์เพลงใหม่ ในรูปแบบดนตรีร่วมสมัยไทย สะท้อนถึงชีวิตช้างไทยตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันโดยผู้ประพันธ์มีความตั้งใจที่จะผสมผสานในรูปแบบศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย เพื่อให้เกิดศิลปกรรมใหม่ที่แสดงออกซึ่ง ศิลปะบนพื้นฐานของการมีรากเหง้ามาจากสังคมและวัฒนธรรมตลอดจนวิถีชีวิตของชาวไทย
บทประพันธ์นี้เป็นบทประพันธ์เพลงสำหรับวงออร์เคสตราเต็มรูปแบบ ผสมผสานเครื่องดนตรีไทยประเภทเครื่องเคาะตี มีการใช้เทคนิคแบบคอลลาจ โดยการบรรเลงขิมและการขับร้องบทลำนำ “ช้างประสานงา” เข้ากับบทประพันธ์นี้ เพื่อสื่อถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนไทยและช้างไทย ที่พิเศษยิ่งกว่านั้นคือการใช้ ”แสนงเกล” ซึ่งเป็นแตรเขาสัตว์ชนิดหนึ่งที่ใช้ในพิธีกรรมคล้องช้าง และการเผากำยานไทยแสดงออกถึงความเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์เกี่ยวกับการคล้องช้าง บทประพันธ์นี้มีทั้งหมด 4 ท่อน เป็นบทประพันธ์เพลงที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานดนตรีเอโทนาล มีความยาว 35 นาที องค์ประกอบสำคัญในบทประพันธ์นี้ได้แก่ การสะท้อนถึงพุทธปรัชญา สมาธิ และ ความเชื่อเรื่องการเกิดดับซึ่งอนัตตา ใช้เสียงประสานแบบดนตรีไทย โดยใช้เสียงสะท้อน การสร้างจังหวะเหลื่อม ประโยคเหลื่อม แนวเสียงซ้ำยืนพื้น โน้ตเสียงค้าง การขยายโมดเพนตาโทนิคด้วยโน้ตครึ่งเสียง การใช้วัตถุดิบดนตรีร่วมสมัยในบทประพันธ์นี้ ได้แก่การสร้างแนวประสานคอร์ดเรียงแบบคู่ 4, 5 การใช้คอร์ดผสม การประสานเสียงแบบกระจกสะท้อน ฮาร์โมนิคซาวด์ จุลเสียง คอร์ดเรียงแบบคู่ 2 ก้อนเสียง และความเงียบ แนวคิดแบบโกลเดินเชคเชิน คือแนวคิดหลักที่สนับสนุนการสร้างสรรค์ด้านโครงสร้างของแต่ละท่อน สำหรับลักษณะเฉพาะ บทประพันธ์เพลงนี้เป็นการผสมผสานระหว่าง คัลเลอริสติคมิวสิค และแนวคิดดนตรีแบบมินิมอลลิสติค
