Abstract:
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารต่อความสามารถในการสื่อสารของผู้ป่วยบาดเจ็บที่ศีรษะที่มีภาวะอะเฟเซียระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารและกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยบาดเจ็บที่ศีรษะที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยศัลยกรรมประสาท โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 20 คน และกลุ่มควบคุม 20 คน จับคู่ผู้ป่วย ทั้ง 2 กลุ่ม ให้มีความคล้ายคลึงในเรื่องอายุ ระดับการศึกษา ตำแหน่งของการบาดเจ็บ การได้รับการผ่าตัดและการไม่ได้รับการผ่าตัด ระดับการรู้คิด ประเภทของอะเฟเซีย ระดับความรุนแรงของอะเฟเซีย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ โปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นโดยใช้แนวคิดของ Duffy (1994) ประเมินความสามารถในการสื่อสารด้วยแบบประเมินที่ผู้วิจัยพัฒนาขึ้นโดยใช้แนวคิดของ Lomas et al. (1989) ซึ่งได้ผ่านการตรวจความตรงเชิงเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 5 คน และมีค่าความเที่ยงโดยคำนวณค่าสัมประสิทธิ์แอลฟ่าของครอนบาคได้เท่ากับ .77 สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบที ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ความสามารถในการสื่อสารของผู้ป่วยบาดเจ็บที่ศีรษะที่มีภาวะอะเฟเซียภายหลังได้รับ โปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารสูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. ความสามารถในการสื่อสารของผู้ป่วยบาดเจ็บที่ศีรษะที่มีภาวะอะเฟเซียหลังการทดลองกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมกระตุ้นการสื่อสารสูงกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
