Abstract:
ในปัจจุบันพบว่า การค้ามนุษย์เป็นปัญหาที่สังคมทั่วโลกให้ความสำคัญเพราะเป็นปัญหาที่ แสดงให้เห็นถึงการทำลายสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน บั่นทอนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ อย่างชัดเจน และทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากมนุษย์ เป็นปัจจัยสำคัญในการสร้างพื้นฐานทางสังคม สืบทอดค่านิยมประเพณี วัฒนธรรม ทำให้สังคมดำรงอยู่ได้ แต่การที่มนุษย์แสวงหาประโยชน์จากมนุษย์ด้วยกัน โดยการใช้กำลัง บังคับ ข่มขู่ ลักพา หลอกลวง เพื่อนำตัวหรือส่งตัวไปค้าประเวณีใช้แรงงาน เอาคนลงเป็นทาส รวมทั้งใช้ความมีฐานะด้อยทางสังคมของผู้นั้น สร้างผลประโยชน์ให้แก่ตนเอง ในประการที่ผิด ถือเป็นการทำลายคุณค่า และจิตวิญญาณของมนุษยชาติ
ในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้ชี้ให้เห็นถึงการให้ความคุ้มครองผู้เสียหายจากการกระทำความผิดฐานค้ามนุษย์ ที่จะไม่ถูกดำเนินคดี โดยคุ้มครองบุคคลที่เป็นผู้เสียหายอย่างแท้จริงเท่านั้น โดยพิจารณาจากความสมัครใจ หรือมีส่วนร่วมในการกระทำความผิดตามที่กฎหมายกำหนด ดังนั้นข้อเสนอแนะจากการวิจัยคือ ควรมีการกำหนดคำนิยามของผู้เสียหายและได้มีการกำหนดประเภทของผู้เสียหายไว้ในพระราชบัญญัติให้ชัดเจน กล่าวคือเฉพาะผู้เสียหายที่แท้จริง (Innocent victim) ซึ่งเป็นผู้เสียหายหรือเหยื่อของการค้ามนุษย์ที่ถูกหลอกลวง ไม่รู้เห็นหรือไม่เต็มใจกับการค้ามนุษย์ และมิได้มีเจตนากระทำความผิดเท่านั้นที่ควรได้รับการคุ้มครองตามพระราชบัญญัตินี้ ตลอดจนควรมีการปรับปรุงพระราชบัญญัติดังกล่าวให้มีความสอดคล้องกับ พันธะกรณีระหว่างประเทศในการคุ้มครองสิทธิของผู้เสียหายในคดีการค้ามนุษย์ บัญญัติให้มีการคุ้มครอง และมีหลักประกันที่เหมาะสมแก่ผู้เสียหาย อันเป็นการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานทางกฎหมายเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ ซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งต่อการบริหารงานในกระบวนการยุติธรรมของไทย
