Abstract:
ศึกษาแนวคิดสำคัญของโลกาภิวัตน์วัฒนธรรมและบทบาทของสื่อกับกระแสโลกาภิวัตน์ ที่มีผลกระทบตํอท้องถิ่นนิยมในวรรณกรรมไทยรํวมสมัยที่แตํงขึ้นระหวำง พ.ศ. 2540-2550 ผลการวิจัยสรุปได้วำ แนวคิดสำคัญของโลกาภิวัตน์วัฒนธรรมในวรรณกรรมไทยรํวมสมัย มีพัฒนาการที่แสดงให้เห็นถึงมุมมองนักเขียน ตํอปรากฏการณ์โลกาภิวัตน์วัฒนธรรมเป็น 2 ลักษณะ ในชํวงแรก (พ.ศ. 2540-2548) โลกาภิวัตน์วัฒนธรรมคือการครอบงำของวัฒนธรรมตะวันตก โลกาภิวัตน์เป็นปิศาจร้ายที่เข้ามาคุกคาม และทำให้อัตลักษณ์ท้องถิ่นลํมสลาย ภาพท้องถิ่นที่ปรากฏในวรรณกรรมจึงเป็นการแสดงการตํอต้านและปฏิเสธกระแสโลกาภิวัตน์ ชํวงที่สอง (พ.ศ. 2549-2550) โลกาภิวัตน์วัฒนธรรมคือความหลากหลายทางวัฒนธรรมและการเลื่อนไหลของอำนาจ
ในชํวงที่สองนี้ ภาพปรากฏของท้องถิ่นเริ่มแสดงให้เห็นถึงการตอบโต้ และการประนีประนอมเพื่ออยู่รํวมกับโลกาภิวัตน์ ทั้งด้วยการเลํนล้อและการท้าทายเพื่อทอนอำนาจของวัฒนธรรมในกระแสโลกาภิวัตน์ลง ขณะเดียวกันก็เป็นการสร้างอำนาจทางวัฒนธรรมท้องถิ่นของตนแข็งแกรํงขึ้นมาด้วย ภาพท้องถิ่นในวรรณกรรมไทยรํวมสมัยได้แสดงให้เห็นถึง บทบาทของสื่อกับกระแสโลกาภิวัตน์ที่เข้ามามีผลตํอท้องถิ่น ในด้านที่สื่อเป็นปัจจัยสำคัญในการประกอบสร้างโลกจินตนาการ ของผู้คนขึ้นจากการรายงานข้อมูลขำวสารผำนสื่อ และมีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนท้องถิ่นไปสู่วิถีของทุนนิยมและบริโภคนิยม ในบริบทของโลกาภิวัตน์วัฒนธรรม ท้องถิ่นนิยม เป็นแนวคิดที่นักเขียนนำมาใช้เพื่อตํอต้านกระแสโลกาภิวัตน์ พร้อมๆไปกับการตั้งคำถามกับแนวคิดดังกลำว เพราะในโลกที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมเลื่อนไหลอยู่ในสังคม การดำรงอยู่ด้วยวิธีคิดแบบท้องถิ่นนิยมในทางเดียวโดยปฏิเสธโลกาภิวัตน์ อาจนำมาสู่การสิ้นสุดของท้องถิ่นเองในที่สุด
