Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงหลักกฎหมายในเรื่องการจัดการทรัพย์สินที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์โดยผู้ใช้อำนาจปกครอง และผลของนิติกรรมที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์ที่ผู้ใช้อำนาจปกครองกระทำไปโดยไม่ได้ขออนุญาตจากศาลตามที่กฎหมายได้กำหนดไว้ในมาตรา 1574 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และเนื่องมาจากมาตรา 1574 ไม่ได้บัญญัติผลชัดเจนในกรณีที่ผู้ใช้อำนาจปกครองไม่ขออนุญาตศาลไว้ ซึ่งทำให้เมื่อคดีขึ้นสู่ศาลฎีกา ศาลฎีกาได้มีคำวินิจฉัยถึงผลไว้เป็นสองแนวทาง คือ ผลเป็น “โมฆะ” และ “ไม่มีผลผูกพัน” ซึ่งมีผลแตกต่างกันในทางกฎหมาย อีกทั้งในเรื่องการจัดการทรัพย์สินของผู้ใช้อำนาจปกครองนั้น ผู้ใช้อำนาจปกครองเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในการที่จะทำให้ผู้เยาว์มีความเป็นอยู่ที่ดีหรือไม่ แต่กฎหมายกลับไม่มีบทบัญญัติรับรองในการที่ผู้ใช้อำนาจปกครองจะสามารถกระทำนิติกรรมที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์เพื่อประโยชน์ในความเป็นอยู่ที่ดีของตัวผู้เยาว์เอง คือไม่มีบทบัญญัติของกฎหมายที่ระบุไว้ชัดเจนให้ผู้ใช้อำนาจปกครองทราบได้เลยว่าการใดที่ผู้ใช้อำนาจปกครองสามารถกระทำได้ และหากได้ทำการขออนุญาตจากศาลแล้วศาลจะให้การอนุญาต แต่กฎหมายเปิดช่องให้ศาลใช้ดุลยพินิจได้อย่างเต็มที่ ทั้งที่มาตรา 1574 เป็นการจำกัดอำนาจในการจัดการทรัพย์สินที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์โดยผู้ใช้อำนาจปกครองถูกจำกัดอำนาจอย่างมาก ทำให้บทบัญญัติกฎหมายที่มีอยู่ในปัจจุบันไม่เพียงพอ ดังนั้น การศึกษาวิจัยเรื่องนี้จึงมุ่งที่จะศึกษาถึงเรื่องดังกล่าว โดยนำมาวิเคราะห์เปรียบเทียบกับหลักกฎหมายในเรื่องการจัดการทรัพย์สินของผู้เยาว์โดยผู้ใช้อำนาจปกครองของสาธารณรัฐแคนาดา รัฐควิเบก สหพันธรัฐเยอรมนี และประเทศญี่ปุ่น โดยเฉพาะสาธารณรัฐแคนาดา รัฐควิเบก และสหพันธรัฐเยอรมนี อันมีบทบัญญัติผลของนิติกรรมที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์ที่ผู้ใช้อำนาจปกครองกระทำไปโดยไม่ได้ขออนุญาตจากศาลไว้อย่างชัดเจน และสาธารณรัฐแคนาดา รัฐควิเบก ที่มีบทบัญญัติให้นิติกรรมที่กระทำเพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของผู้เยาว์หากผู้ใช้อำนาจปกครองร้องขอต่อศาลหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแล้ว ผู้ใช้อำนาจปกครองจะได้รับการอนุญาตให้กระทำนิติกรรมนั้นได้ จากการศึกษา เห็นควรให้มีการปรับปรุงแก้ไขหลักเกณฑ์ทางกฎหมายในเรื่องดังกล่าว โดยให้เพิ่มบทบัญญัติที่ศาลต้องคำนึงถึงในเรื่องความเป็นอยู่ที่ดีของผู้เยาว์และเพิ่มผลของนิติกรรมที่เกี่ยวกับทรัพย์สินของผู้เยาว์ที่ผู้ใช้อำนาจปกครองกระทำไปโดยไม่ได้ขออนุญาตจากศาลให้เป็น
