Abstract:
ปัจจุบันการใช้อาวุธประเภทระเบิดพวงในข้อพิพาททางอาวุธนั้นได้เพิ่มและทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เป็นเหตุนำมาซึ่งความเสียหายอย่างมากต่อทั้งชีวิต และทรัพย์สินของประชาชนพลเรือนที่อยู่ท่ามกลางการสู้รบ ทำให้มีผู้บาดเจ็บ ผู้เสียชีวิต ผู้พลัดถิ่น และผู้ที่ได้รับความทุกข์ทรมานอยู่เป็นจำนวนมาก อันเป็นอุปสรรคสำคัญในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของสังคมมนุษย์ ดังนั้นประเทศทั้งหลายร่วมกับกลุ่มพันธมิตรเพื่อต่อต้านการใช้ระเบิดพวง หรือ Cluster Munitions Coalition (CMC) สหประชาชาติ และคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ (ICRC) จึงต้องร่วมมือกัน เพื่อป้องกัน ปราบปรามและต่อต้านการใช้ระเบิดพวง โดยอนุสัญญาว่าด้วยระเบิดพวง ค.ศ. 2008 เป็นความพยายามล่าสุดในการดำเนินการเพื่อการป้องกันและปราบปราม หยุดยั้ง การใช้ระเบิดพวง วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งที่จะศึกษาถึง ลักษณะ องค์ประกอบ และแนวทางความเป็นมาของการควบคุมอาวุธประเภทระเบิดพวง รวมทั้งพันธกรณี และหลักการที่สำคัญของอนุสัญญาว่าด้วยระเบิดพวง ค.ศ. 2008 รวมทั้งแนวโน้มที่ประเทศไทยจะให้สัตยาบันเข้าเป็นภาคี รวมทั้งศึกษากฎหมายและการปฏิบัติจากประเทศสมาชิก ตลอดจนผลกระทบด้านกฎหมาย และการดำเนินการอื่นๆ หากประเทศไทยเข้าเป็นภาคีของอนุสัญญานี้ ผลจากการศึกษาพบว่า อนุสัญญาฉบับนี้ยังคงมีปัญหาในทางปฏิบัติบางประการเป็นต้นว่า ขาดการกำหนดคำนิยามของประเภทของระเบิดพวง และการปฏิบัติการร่วมทางทหารกับประเทศที่ไม่ได้เป็นภาคีที่ชัดเจน และมาตรการบังคับที่ไม่ได้มีบทลงโทษที่แน่ชัด ซึ่งยังคงเป็นปัญหาเช่นเดียวกับอนุสัญญาที่เกี่ยวกับการควบคุมอาวุธประเภทอื่นๆ นอกจากนี้ยังมีปัญหาขอบเขตการกระทำความผิด และการปฏิบัติตามพันธกรณีภายในระยะเวลาที่กำหนด ทั้งนี้หากประเทศไทยจะดำเนินการเข้าเป็นภาคีในอนุสัญญาดังกล่าว จึงจำเป็นจะต้องดำเนินการแก้ไขเปลี่ยนแปลงกฎหมายภายใน และแนวปฏิบัติของหน่วยงานต่างๆ เพื่อให้สอดคล้องกับวัตถุประสงค์และพันธกรณีของอนุสัญญาต่อไป
