Abstract:
การเรียกค่าสินไหมทดแทนนั้นมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ผู้ที่ได้รับความเสียหายมีโอกาสได้รับการชดใช้เยียวยาจากผู้ที่กระทำละเมิด เพื่อมิให้เกิดการล้างแค้นเอาคืนกันเองระหว่างประชาชน ดังนั้น ผู้ที่จะมีสิทธิเรียกค่าสินไหมทดแทนได้จึงต้องเป็นผู้ที่ได้รับความเสียหายและจะต้องเป็นผู้ที่กฎหมายได้กำหนดให้มีสิทธิในการเรียกเอาค่าสินไหมทดแทนไว้อย่างเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น
เมื่อพิจารณา มาตรา 445 ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ จะเห็นได้ว่ากฎหมายได้กำหนดให้สิทธิแก่บุคคลภายนอกซึ่งมิใช่ผู้ที่ถูกกระทำละเมิดโดยตรง หากแต่ในสายตาของกฎหมายนั้น ถือว่าบุคคลดังกล่าวได้รับความเสียหายจากการกระทำละเมิดที่เกิดขึ้นนั้นด้วย
ในการเขียนวิทยานิพนธ์เล่มนี้ ผู้เขียนได้ศึกษาถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาตั้งแต่การยกร่างมาตราดังกล่าว พบว่าต้นร่างของ มาตรา 445 นั้น มีที่มาจากประมวลกฎหมายแพ่งเยอรมัน มาตรา 845 หากแต่วิธีการปรับใช้และการตีความกฎหมายระหว่างประเทศไทย และประเทศสหพันธรัฐเยอรมนีนั้นมีความแตกต่างกัน
อย่างไรก็ตาม จะเห็นได้ว่าคณะกรรมการร่างกฎหมายนั้นมีความประสงค์ที่จะให้มาตรา 445 คุ้มครองนายจ้างประเภทอุตสาหกรรมในครัวเรือนเท่านั้น และเมื่อพิจารณาถึงสภาพสังคมและเศรษฐกิจของประเทศไทยในปัจจุบันก็จะเห็นได้ว่าธุรกิจประเภทอุตสาหกรรมในครัวเรือนนั้นเป็นธุรกิจที่มีขนาดเล็ก ปริมาณลูกจ้างมีจำนวนไม่มาก ถ้าหากลูกจ้างคนใดคนหนึ่งถูกกระทำละเมิดจนไม่สามารถมาปฏิบัติงานให้แก่นายจ้างได้ ย่อมจะส่งผลกระทบถึงธุรกิจอย่างแน่นอน ดังนั้น ถ้าหากศาลได้ปรับใช้และตีความมาตรา 445 ให้เฉพาะนายจ้างภาคอุตสาหกรรมในครัวเรือนเท่านั้นที่จะสามารถเรียกค่าขาดแรงงานจากผู้ที่กระทำละเมิดได้ ย่อมจะเป็นการสร้างความมั่นใจให้กับภาคธุรกิจอุตสาหกรรมในครัวเรือนเป็นอย่างมาก และในขณะเดียวกันอัตราการเกิดอุบัติเหตุก็จะลดน้อยลง เนื่องจากประชาชนในประเทศย่อมจะต้องเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น เพราะต้องตระหนักถึงการชดใช้ค่าเสียหายที่อาจจะต้องรับผิดต่อนายจ้างของผู้เสียหายด้วย
