Abstract:
การค้ำประกันเป็นการประกันหนี้ด้วยการที่ผู้ค้ำประกันทำสัญญากับเจ้าหนี้ว่าจะชำระหนี้แทนลูกหนี้หากลูกหนี้ไม่ชำระ ลักษณะความรับผิดของผู้ค้ำประกันจึงเป็นความรับผิดเพื่อหนี้ของผู้อื่นและสถานะทางกฎหมายของผู้ค้ำประกันก็เป็นเพียงลูกหนี้ลำดับรอง กฎหมายจึงกำหนดหลักเกณฑ์เรื่องความรับผิดของผู้ค้ำประกันให้พิเศษแตกต่างไปจากลูกหนี้ชั้นต้นตามที่ได้ปรากฏอยู่ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
จากการศึกษาพบว่า การทำข้อตกลงเพื่อกำหนดความรับผิดของผู้ค้ำประกัน ส่วนมากอยู่ในรูปแบบของสัญญาสำเร็จรูป เจ้าหนี้ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสถาบันการเงินจะใช้ความได้เปรียบทางเศรษฐกิจและอำนาจต่อรองที่เหนือกว่า กำหนดข้อตกลงไปในทางที่เอาเปรียบผู้ค้ำประกันในลักษณะที่เป็นการยกเว้นบทกฎหมายที่บัญญัติขึ้นเพื่อคุ้มครองผู้ค้ำประกัน อาทิ การค้ำประกันหนี้ในอนาคต การหลุดพ้นจากความรับผิดของผู้ค้ำประกัน และ การตกลงรับผิดร่วมกับลูกหนี้ เป็นต้น ศาลฎีกาได้ใช้หลักการตีความสัญญาและหลักความศักดิ์สิทธิ์ของการแสดงเจตนา อีกทั้งพิเคราะห์พระราชบัญญัติว่าด้วยข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรมพ.ศ.2540 และหลักสุจริตมาประกอบด้วย แต่จะคุ้มครองผู้ค้ำประกันธุรกิจทางการเงินต่อเมื่อคดีมาสู่ศาลเท่านั้น
ผู้เขียนเสนอแนะว่า ให้คณะกรรมการว่าด้วยสัญญา สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค กำหนดให้สัญญาค้ำประกันที่ผู้บริโภคเป็นคู่สัญญากับสถาบันการเงินเป็นธุรกิจควบคุมสัญญา สำหรับการคุ้มครองผู้ค้ำประกันอื่นก็ต้องเป็นไปตามหลักการตีความสัญญา หลักความศักดิ์สิทธิ์ของการแสดงเจตนาและหลักสุจริต
