Abstract:
วิวัฒนาการในการค้นหาข้อเท็จจริงคือการค้นหาข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับคดีให้มากที่สุดและตัดพยานหลักฐานที่ไม่เกี่ยวกับคดีออกไป พยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลยเป็นพยานหลักฐานที่ไม่เกี่ยวกับประเด็นในคดีจึงถูกตัดมิให้รับฟังเป็นพยานหลักฐาน ประเทศไทยก่อนมีการประกาศใช้พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (ฉบับที่ 28) พ.ศ.2551 ประเทศไทยก็มีบทตัดพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลยอยู่ซึ่งเป็นที่รับรู้และใช้อยู่ในศาลไทยแต่มิได้มีการเขียนไว้ในกฎหมายให้ชัดเจน ต่อมาเมื่อมีการประกาศใช้กฎหมายดังกล่าวก็ได้นำเอาบทตัดพยานหลักฐานบทนี้มาเขียนไว้ในกฎหมายอย่างชัดเจนและกำหนดข้อยกเว้นของบทตัดพยานหลักฐานสามประการเพื่อเปิดโอกาสให้ศาลใช้ดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานดังกล่าว ในต่างประเทศนั้นมีการเปิดโอกาสให้ศาลใช้ดุลพินิจรับฟังพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลยเพิ่มมากขึ้น โดยในแต่ละประเทศจะเปิดโอกาสให้ศาลใช้ดุลพินิจไม่เท่าเทียมกัน ประเทศที่ไม่จำกัดดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลย ได้แก่ ประเทศที่ใช้ระบบซีวิลลอว์ เช่น ประเทศฝรั่งเศส และประเทศที่จำกัดดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลย ได้แก่ ประเทศที่ใช้ระบบคอมมอนลอว์ เช่น ประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศอังกฤษ ผู้เขียนเห็นว่าการเปิดโอกาสให้ศาลไทยใช้ดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลยในมาตรา 226/2 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา แก้ไขโดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (ฉบับที่ 28) พ.ศ.2551 โดยการกำหนดข้อยกเว้นสามประการนั้นยังคงไม่เพียงพอ ควรมีการเปิดโอกาสให้ศาลใช้ดุลพินิจรับฟังพยานหลักฐานได้มากขึ้น ดังนั้น ผู้เขียนได้มีข้อเสนอแนะให้เพิ่มเติมข้อยกเว้นของบทตัดพยานหลักฐานที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดครั้งอื่น ๆ ของจำเลยเพื่อให้หลักเกณฑ์ในการรับฟังพยานหลักฐานดังกล่าวมีความยืดหยุ่นยิ่งขึ้นและเป็นไปในแนวทางเดียวกัน
