Abstract:
แรงงานทำงานบ้านทั่วโลกประสบปัญหานานับประการ ไม่ว่าจะเป็นการทำงานในชั่วโมงที่ยาวนาน ได้รับค่าจ้างที่ต่ำ การไม่ได้รับสิทธิต่างๆดังเช่นแรงงานประเภทอื่นๆ เนื่องมาจากไม่มีกฎหมายในการคุ้มครองและด้วยลักษณะเฉพาะของแรงงานทำงานบ้านซึ่งแตกต่างจากแรงงานประเภทอื่นทำให้ยากต่อการให้ความคุ้มครองแก่แรงงานทำงานบ้าน ซึ่งปัจจุบันองค์การแรงงานระหว่างประเทศได้ตราอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศว่าด้วยแรงงานทำงานบ้าน ค.ศ. 2011 ขึ้นเพื่อคุ้มครองแก่แรงงานทำงานบ้านและสอดคล้องกับลักษณะเฉพาะของแรงงานทำงานบ้าน
ประเทศไทยเป็นประเทศหนึ่งที่ประสบปัญหาเกี่ยวกับการคุ้มครองแรงงานทำงานบ้านเช่นเดียวกัน ส่วนหนึ่งเกิดจากกฎหมายคุ้มครองแรงงานของไทยให้ความคุ้มครองแก่แรงงานทำงานบ้านอย่างไม่ครอบคลุมเนื่องจากมีการยกเว้นบทบัญญัติบางประการในการให้ความคุ้มครองแก่แรงงานทำงานบ้านอยู่ และด้วยความไม่พร้อมในการเข้าเป็นภาคีของประเทศไทยหลายประการจึงทำให้ประเทศไทยยังไม่สามารถเป็นภาคีเข้าเป็นภาคีของอนุสัญญาฉบับดังกล่าวได้ แต่สามารถนำหลักการคุ้มครองบางประการมาใช้คุ้มครองแรงงานทำงานบ้านได้
ดังนั้นวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงได้มุ่งศึกษาถึงการคุ้มครองแรงงานทำงานบ้านตามอนุสัญญาองค์การแรงงานระหว่างประเทศว่าด้วยแรงงานทำงานบ้าน ค.ศ. 2011 และกฎหมายคุ้มครองแรงงานของไทยที่เกี่ยวกับการคุ้มครองแรงงานทำงานบ้าน โดยวิเคราะห์ถึงความสอดคล้องและไม่สอดคล้องของกฎหมายคุ้มครองแรงงานไทยกับอนุสัญญา เพื่อให้ได้มาซึ่งแนวทางในการนำหลักบางประการของอนุสัญญามาปรับปรุงกฎหมายของไทยให้ดียิ่งขึ้น
