Abstract:
พระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ในมาตรา 7 ไม่ได้กำหนดให้การปฏิบัติตามมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมแบบบังคับเป็นข้อยกเว้นความรับผิดของผู้ประกอบการ ด้วยเหตุผลที่มาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมเป็นมาตรฐานขั้นต่ำ และการตรวจสอบสินค้าใช้วิธีการสุ่มตรวจตัวอย่างสินค้า
กรณีดังกล่าว ส่งผลกระทบต่อผู้ประกอบการส่วนใหญ่ของประเทศไทยซึ่งเป็นผู้ประกอบการขนาดกลางและขนาดย่อม ให้ต้องแบกรับภาระความรับผิดมากเกินไป เมื่อพิจารณาถึงความสามารถของผู้ประกอบการส่วนใหญ่แล้วไม่อาจจะแบกรับภาระดังกล่าวได้เพียงฝ่ายเดียว ด้วยเหตุผลด้านเงินทุนของผู้ประกอบการที่มีอยู่อย่างจำกัด แม้ผู้ประกอบการจะได้ปฏิบัติตามมาตรฐานที่กำหนดไว้โดยเคร่งครัด ซึ่งการปฏิบัติตามมาตรฐานที่กำหนดนั้นมีภาระค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูง แต่ผู้ประกอบการก็ยังมีความเสี่ยงต้องชดใช้ค่าเสียหายอีกเช่นกัน ซึ่งกรณีดังกล่าวย่อมส่งผลกระทบในทางลบต่อความอยู่รอดของผู้ประกอบการ ตลอดจนการพัฒนาทางอุตสาหกรรมและเศรษฐกิจของประเทศไทย
ดังนั้น ผู้วิจัยจึงได้ทำการศึกษาถึงมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมแบบบังคับ และกระบวนการควบคุมคุณภาพว่ามีความเหมาะสมเพียงพอ และมีน้ำหนักมากพอที่จะให้ผู้ประกอบการที่ได้ปฏิบัติตามมาตรฐานและการควบคุมคุณภาพดังกล่าวสามารถใช้เป็นข้อยกเว้นความรับผิดได้หรือไม่ ตลอดจนศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายความรับผิดในผลิตภัณฑ์ของต่างประเทศ ได้แก่ ประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศเยอรมนี ประเทศอังกฤษ ประเทศแคนาดา ประเทศญี่ปุ่น และประเทศสิงคโปร์ ทั้งนี้ เพื่อจะหาแนวทางที่เหมาะสมสำหรับการกำหนดข้อยกเว้นความรับผิดดังกล่าวในพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551
