Abstract:
ระวางโทษจำคุกสำหรับความผิดฐานลักทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญาค่อนข้างกว้างขวาง ทั้งไม่ได้มีการกำหนดปัจจัยที่ใช้สำหรับการพิจารณากำหนดอัตราโทษจำคุกไว้อย่างครอบคลุม และชัดแจ้ง ส่งผลให้เกิดความยากลำบากแก่ศาลในการใช้ดุลพินิจกำหนดอัตราโทษจำคุกที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดฐานลักทรัพย์ซึ่งกระทำความผิดตามบทบัญญัติมาตราเดียวกัน และข้อเท็จจริงแห่งคดีไม่แตกต่างกันมากนักให้เป็นไปในแนวทางเดียวกัน วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมีวัตถุประสงค์ที่จะพิจารณาว่าการที่ศาลจะใช้ดุลพินิจกำหนดอัตราโทษจำคุกที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดฐานลักทรัพย์นั้น ควรมีสิ่งใดมาใช้เป็นแนวทางประกอบการใช้ดุลพินิจหรือไม่
จากการศึกษา ค้นคว้าวิธีการกำหนดอัตราโทษจำคุกของต่างประเทศ พบว่าผู้พิพากษาในต่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศสหรัฐอเมริกาสามารถใช้ดุลพินิจกำหนดอัตราโทษจำคุกให้เป็นไปในแนวทางเดียวกันได้อย่างเป็นระบบด้วยวิธีการกำหนดให้มีบัญชีอัตราโทษ (Sentencing Guidelines) สำหรับความผิดฐานต่างๆ กล่าวคือ บัญชีอัตราโทษจะกำหนดไว้โดยชัดแจ้งว่าหากคดีมีข้อเท็จจริงเช่นนี้ ศาลควรจะต้องกำหนดโทษที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดในอัตราใด ส่งผลให้การใช้ดุลพินิจของศาลในการกำหนดอัตราโทษจำคุกที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดฐานต่างๆ เกิดความเป็นเอกภาพ และอำนวยความยุติธรรมให้แก่ผู้กระทำความผิดในแต่ละคดีมากยิ่งขึ้น
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงมีข้อเสนอแนะว่าควรมีการจัดทำบัญชีอัตราโทษสำหรับความผิดฐานลักทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญาในลักษณะที่ว่าหากคดีมีข้อเท็จจริงเช่นนี้ ศาลควรจะต้องกำหนดโทษจำคุกที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดในอัตราใด เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาในเรื่องความยากลำบากแก่ศาลในการใช้ดุลพินิจกำหนดอัตราโทษจำคุกที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดฐานลักทรัพย์ซึ่งกระทำความผิดตามบทบัญญัติมาตราเดียวกัน และข้อเท็จจริงแห่งคดีไม่แตกต่างกันมากนักให้เป็นไปในแนวทางเดียวกัน และเพื่อเป็นการอำนวยความยุติธรรมให้แก่ผู้กระทำความผิดในแต่ละคดีมากยิ่งขึ้นอีกด้วย
