Abstract:
เนื่องจากบทบัญญัติที่กำหนดขอบเขตของการใช้กฎหมายอาญาบังคับแก่บุคคลที่กระทำความผิดนอกราชอาณาจักรตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๗ มาตรา ๘ และมาตรา ๙ ไม่สามารถใช้บังคับแก่บุคคลหรือเหตุการณ์เกี่ยวกับความผิดอาญาที่มีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยได้ครอบคลุมทุกกรณี ทั้งยังไม่สามารถใช้บังคับในกรณีที่ผู้กระทำความผิดนั้นไม่ได้มีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยแต่มาปรากฏตัวอยู่ในราชอาณาจักรภายหลังจากการกระทำความผิดและไม่ได้มีการส่งตัวผู้นั้นออกไปตามกฎหมายว่าด้วยการส่งผู้ร้ายข้ามแดนด้วย
จากการศึกษาหลักการที่มารองรับการใช้อำนาจในการบัญญัติกฎหมาย (Legislative Jurisdiction) เพื่อกำหนดขอบเขตของการใช้กฎหมายอาญาบังคับแก่บุคคลที่กระทำความผิดนอกอาณาเขตของรัฐแล้ว พบว่า ประเทศไทยมีอำนาจบัญญัติกฎหมายกำหนดขอบเขตให้กฎหมายอาญาสามารถใช้บังคับแก่บุคคลที่กระทำความผิดนอกราชอาณาจักร ในเมื่อบุคคลหรือเหตุการณ์นั้นมีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยได้ทุกกรณีและยังขยายออกไปถึงกรณีที่ผู้กระทำความผิดไม่ได้มีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยแต่มาปรากฏตัวอยู่ในราชอาณาจักรภายหลังจากการกระทำความผิดและไม่ได้มีการส่งตัวบุคคลนั้นออกไปตามกฎหมายว่าด้วยการส่งผู้ร้ายข้ามแดนด้วยและจากการศึกษากฎหมายว่าด้วยการใช้กฎหมายอาญาบังคับแก่บุคคลที่กระทำความผิดนอกราชอาณาจักรไทยเปรียบเทียบกับกฎหมายของต่างประเทศ อันได้แก่ ประเทศเยอรมนี ประเทศฝรั่งเศส ประเทศญี่ปุ่นและประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว พบว่า กฎหมายอาญาของไทยมีขอบเขตในการใช้บังคับแคบกว่ากฎหมายของต่างประเทศเป็นอันมาก
ดังนั้น จึงต้องแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติในมาตรา ๗ มาตรา ๘ และมาตรา ๙ แห่งประมวลกฎหมายอาญาให้มีขอบเขตในการใช้บังคับไปถึงบุคคลหรือเหตุการณ์ที่มีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยในทุกกรณี รวมทั้งกรณีที่ผู้กระทำความผิดไม่ได้มีจุดเกาะเกี่ยวกับประเทศไทยแต่มาปรากฏตัวอยู่ในราชอาณาจักรภายหลังจากการกระทำความผิดและไม่ได้มีการส่งตัวผู้นั้นออกไปตามกฎหมายว่าด้วยการส่งผู้ร้ายข้ามแดนด้วย
