การทำให้เสียทรัพย์โดยประมาท

Abstract

ตามหลักกฎหมายอาญาบุคคลจักต้องรับผิดในทางอาญาต่อเมื่อได้กระทำโดยเจตนา การกระทำโดยประมาทเป็นเพียงข้อยกเว้นที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยชัดแจ้งให้ผู้กระทำต้องรับผิดและลงโทษเฉพาะกรณีที่การเยียวยาทางแพ่งเพียงอย่างเดียวจะไม่เพียงพอ การทำให้เสียทรัพย์นั้น ประมวลกฎหมายอาญามิได้บัญญัติให้ผู้กระทำต้องรับผิดเมื่อกระทำโดยประมาท ดังนั้นตามกฎหมายไทยปัจจุบันผู้กระทำให้เสียทรัพย์โดยประมาทจึงไม่ต้องรับผิดทางอาญา อย่างไรก็ตามพบว่าการทำให้เสียทรัพย์ในหลายกรณีผู้กระทำคาดหมายได้อยู่แล้วว่าการกระทำของตนอาจก่อให้เกิดภยันตรายแก่ชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่น แต่ผู้กระทำยังรับเอาความเสี่ยงภัยที่จะกระทำต่อไปอันแสดงให้เห็นถึงความจงใจของผู้กระทำ เช่น การขับรถในขณะเมาสุราหรือขับรถเร็วเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด ดังนั้นเมื่อมีผลร้ายเกิดขึ้นผู้กระทำจึงสมควรได้รับโทษทางอาญาจากการกระทำโดยประมาทนั้น จากการศึกษาและค้นคว้าเปรียบเทียบกฎหมายและมาตรการทางทางอาญาเกี่ยวกับการทำให้เสียทรัพย์ในต่างประเทศ ได้แก่ ประเทศอังกฤษ ประเทศสหรัฐอเมริกา ประเทศเยอรมันและประเทศฝรั่งเศส การจะบัญญัติความผิดฐานทำให้เสียทรัพย์โดยประมาทในประเทศไทยให้สอดคล้องกับหลักความรับผิดในทางอาญาของไทยทำได้โดยใช้ ประเภทของทรัพย์ที่มีความสำคัญเป็นเกณฑ์ในการกำหนดความผิด เนื่องจากความผิดฐานทำให้เสียทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญานั้นแบ่งออกได้เป็น 2 ประเภทตามที่กฎหมายคุ้มครอง ได้แก่ (1) การทำให้เสียทรัพย์ที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นความผิดอันยอมความได้ ซึ่งทรัพย์ตามมาตรา 358 และมาตรา 359 เจตนารมณ์ของกฎหมายมุ่งที่จะคุ้มครองผู้เสียหายซึ่งเป็นเอกชนโดยแท้และผู้เสียหายสามารถเรียกร้องให้มีการเยียวยาในทางแพ่งได้ ในกรณีนี้ผู้เขียนเห็นว่าการเยียวยาในทางแพ่งเพียงพอแก่ความผิดแล้วจึงไม่สมควรบัญญัติให้ผู้กระทำให้เสียทรัพย์ดังกล่าวต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท (2) การทำให้เสียทรัพย์ที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นความผิดที่ไม่อาจยอมความแก่กันได้ ได้แก่ กรณีกระทำต่อทรัพย์ที่ใช้หรือมีไว้เพื่อเป็นสาธารณะประโยชน์ (มาตรา 360) และ ทรัพย์ซึ่งเป็นวัตถุในทางศาสนาและประดิษฐ์สถานอยู่ในสถานที่สำคัญทางศาสนา (มาตรา 360 ทวิ) รวมถึงทรัพย์อื่นๆที่มีความสำคัญ เช่น ทรัพย์ซึ่งเป็นโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปกรรม ประติมากรรมที่อนุรักษ์ไว้เป็นสมบัติของชาติ, ทรัพย์ซึ่งเป็นชิ้นส่วนหรือวัตถุที่เก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ ห้องสมุดหรือที่ได้รับมาเป็นสมบัติของชาติ, ทรัพย์ซึ่งเป็นวัตถุทางวิทยาศาสตร์ที่รัฐเก็บรักษาหรือจัดแสดงไว้, ทรัพย์ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของระบบการสื่อสาร การคมนาคม พลังงาน การอุปโภค หรือบริการสาธารณะ การกระทำต่อทรัพย์ดังกล่าวจะส่งผลกระทบต่อสังคมยิ่งกว่าเอกชน จึงสมควรบัญญัติให้เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา