Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาการคุมความประพฤติเด็กและเยาวชนในกรณีที่ศาลพิพากษาปล่อยเด็กหรือเยาวชนไป ซึ่งการคุมความประพฤติจะเกิดขึ้นเมื่อศาลเห็นว่าเด็กหรือเยาวชนมีพฤติกรรมที่เสี่ยงต่อการกระทำความผิด หรืออยู่ในสภาพแวดล้อม หรือสถานที่อันอาจชักนำให้กระทำผิด และเพื่อคุ้มครองสวัสดิภาพของเด็กหรือเยาวชนนั้น อันเป็นแนวทางหนึ่งที่จะแก้ไขฟื้นฟูเด็กหรือเยาวชนที่มีพฤติกรรมไม่เหมาะสม ป้องกันการกระทำความผิด ก่อนที่เด็กจะเติบโตจนพ้นวัยที่ยากที่จะแก้ไขเยียวยา
จากการศึกษาพบว่าการคุมความประพฤติเด็กและเยาวชนตามมาตรา138 แห่งพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว เป็นกรณีการคุมความประพฤติเด็กและเยาวชนที่กระทำความผิด และยังไม่ได้กระทำความผิด ซึ่งยังมีข้อโต้แย้งที่เกี่ยวข้องกับรัฐธรรมนูญในเรื่องการจำกัดสิทธิเสรีภาพของผู้ที่ไม่ได้กระทำความผิด การเลือกปฏิบัติเพราะเหตุของอายุ รวมถึงความเหมาะสมในการที่จะกำหนดเงื่อนไขต่างๆเพื่อให้เด็กหรือเยาวชนปฏิบัติตามทั้งที่ไม่ได้กระทำความผิด
ด้วยเหตุที่ได้กล่าวมา วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงขอเสนอแนะเหตุผลของความชอบธรรมของการคุมความประพฤติเด็กและเยาวชนในกรณีที่ศาลพิพากษาปล่อยตัวไป ซึ่งจะเป็นประโยชน์ในการป้องกันการกระทำความผิด และอาจสามารถนำไปปรับใช้กับกฎหมายอื่นๆในเชิงป้องกันสังคม
