Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ของบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง ลักษณะนิสัยด้านความโกรธ สิ่งเร้าความเครียดในการทำงาน และพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การและเพื่อนร่วมงาน คนทำงานในกรุงเทพมหานครจำนวน 300 คน เป็นเพศหญิง 150 คน และเพศชาย 150 คน ตอบมาตรวัดพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การและเพื่อนร่วมงาน มาตรวัดบุคลิกภาพแบบหลงตนเอง มาตรวัดลักษณะนิสัยด้านความโกรธ มาตรวัดความจำกัดในองค์การ มาตรวัดความขัดแย้งกับหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน ใช้การวิเคราะห์เส้นทางเพื่อทดสอบสมมติฐานและโมเดลเชิงประจักษ์ ผลการวิจัยพบว่า 1. บุคลิกภาพแบบหลงตนเองเป็นตัวแปรกำกับความสัมพันธ์ระหว่างความขัดแย้งกับหัวหน้ากับพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การ และระหว่างความขัดแย้งกับเพื่อนร่วมงานกับพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าของเพื่อนร่วมงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ .01 ตามลำดับ 2. ลักษณะนิสัยด้านความโกรธเป็นตัวแปรส่งผ่านอิทธิพลของบุคลิกภาพแบบหลงตนเองไปยังพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การและเพื่อนร่วมงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3. ความจำกัดในองค์การทำนายพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การและเพื่อนร่วมงานได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 4. ความขัดแย้งกับหัวหน้าทำนายพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าขององค์การได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 5. ความขัดแย้งกับเพื่อนร่วมงานทำนายพฤติกรรมการทำงานแบบถ่วงความก้าวหน้าของเพื่อนร่วมงานได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
