Abstract:
การศึกษาพระราชบัญญัติจัดวางการรถไฟแลทางหลวง พระพุทธศักราช 2464 มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาเปรียบเทียบพระราชบัญญัติดังกล่าวกับกฎหมายการขนส่งในรูปแบบอื่น และกฎหมายต่างประเทศเช่น ประเทศสหราชอาณาจักร ประเทศแคนาดา และประเทศสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม เพื่อเป็นแนวทางในการปรับปรุงพระราชบัญญัติดังกล่าวให้ทันสมัยและสอดคล้องกับกฎหมายการขนส่งในรูปแบบอื่นในปัจจุบัน และกฎหมายต่างประเทศ จากการศึกษาพบว่าการใช้ถ้อยคำในพระราชบัญญัติดังกล่าวมีความไม่สอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบัน เช่น คำว่า “เหตุพลาติศัย” และ ในส่วนที่ 1 ว่าด้วยการจัดวางการทั่วไป และส่วนที่ 2 ว่าด้วยการจัดหาอสังหาริมทรัพย์ ของพระราชบัญญัติดังกล่าวไม่อาจใช้บังคับต่อไปได้ เนื่องจากมีเนื้อหาขัดหรือแย้งต่อบทบัญญัติที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติการรถไฟแห่งประเทศไทย พ.ศ.2494 มาตรา 16 วรรคแรก และในส่วนที่ 4 ว่าด้วยการบรรทุกส่ง ซึ่งมีการกำหนดในเรื่องอายุความ โดยกำหนดให้อายุความสิ้นสุดลงเมื่อครบกำหนดสองวันซึ่งอายุความที่กำหนดไว้ดังกล่าวสั้นเกินไปจนผู้เสียหายไม่อาจตั้งหลักฐานเรียกร้องของตนได้ทันตามอายุความที่กำหนดไว้ และในส่วนที่ 5 ว่าด้วยความปราศภัย ซึ่งกำหนดในเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัยในกิจการรถไฟ และมีการกำหนดโทษ ตามกฎหมายลักษณะอาญา ซึ่งปัจจุบันกฎหมายฉบับดังกล่าวได้ถูกยกเลิก ทำให้โทษที่มีการกำหนดไว้ไม่สอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบันแต่อย่างใด และในภาคที่ 2 ว่าด้วยรถไฟราษฎร์ ได้กำหนดในเรื่องการอนุญาตหรือการให้สัมปทานกิจการรถไฟ ซึ่งการให้อนุญาตดังกล่าวนี้เป็นไปตามระบอบการปกครองแบบสมบูรณาญาสิทธิราช ซึ่งไม่อาจนำมาปรับใช้กับกิจการรถไฟของไทยได้ในปัจจุบัน ดังนั้นควรมีการยกเลิกพระราชบัญญัติจัดวางการรถไฟแลทางหลวง พระพุทธศักราช 2464 เสียทั้งฉบับ เพื่อให้มีการชำระบทบัญญัติในพระราชบัญญัติจัดวางการรถไฟแลทางหลวงพระพุทธศักราช 2464 เสียใหม่ทั้งฉบับ ดังนั้นบทบัญญัติที่ตราขึ้นใหม่ก็จะมีความสอดคล้องกับการพัฒนากิจการรถไฟในปัจจุบันและทำให้เนื้อหาบทบัญญัติของพระราชบัญญัติดังกล่าวมีความสอดคล้องและเกี่ยวเนื่องกันทั้งฉบับ
