Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ศึกษาถึงการปัญหาการตั้งข้อสงวนตามอนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยสนธิสัญญา ค.ศ. 1969 ศึกษากรณีข้อสงวนในสนธิสัญญาสิทธิมนุษยชน ด้วยมุมมองที่ว่า สนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนมีลักษณะพิเศษแตกต่างจากสนธิสัญญาพหุภาคีอื่นๆ สิทธิมนุษยชนมีความเป็นสากล แบ่งแยกไม่ได้ พึงพากันและสัมพันธ์กัน ประชาคมระหว่างประเทศจะต้องปฏิบัติต่อมนุษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน บนพื้นฐานเดียวกัน และเหมือนกัน เพื่อส่งเสริมและคุ้มครองสิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐาน ความเป็นสากลของสนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนเป็นปัญหาที่ยากและไม่จำกัด ในบริบทของสิทธิมนุษยชน ความสมดุลระหว่างความเป็นสากลและความสมบูรณ์ของสนธิสัญญาไม่ได้อยู่ตรงข้ามกันแต่คู่กันไป แต่ในบริบทของสนธิสัญญาพหุภาคีโดยทั่วไปความเป็นสากลได้รับการสนับสนุนมากกว่าความสมบูรณ์ของสนธิสัญญา การมีช่องว่างและการขาดความชัดเจนในการตั้งข้อสงวนตามอนุสัญญากรุงเวียนนาว่าด้วยสนธิสัญญา ค.ศ. 1969 ก่อให้เกิดปัญหาในการพิจารณาความสมบูรณ์ของข้อสงวน กฎหมายข้อสงวนที่มีอยู่เพียงพอหรือไม่ ความไม่ชัดเจนของวัตถุประสงค์และเจตนารมณ์ของสนธิสัญญา ใครจะเป็นผู้พิจารณาความสมบูรณ์ของข้อสงวน ผลที่ตามมาของข้อสงวนที่ไม่สมบูรณ์ บทสรุปของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จะชี้ให้เห็นว่า การตั้งข้อสงวนตามอนุสัญญากรุงเวียนนามีความพอเพียงในการนำมาปรับใช้กับข้อสงวนในสนธิสัญญาสิทธิมนุษยชน
