Abstract:
วัตถุประสงค์ เพื่อหา และ ศึกษาลักษณะของการสั่น ที่จะช่วยในการวินิจฉัยแยกโรค พาร์กินสันและโรคสั่นที่เกิดขึ้นเองโดยใช้เครื่องมือที่พัฒนาขึ้นมาเอง บทนำ อาการสั่นเป็นอาการที่พบบ่อยในเวชปฏิบัติ โดยเฉพาะในโรคพาร์กินสันและ โรคสั่น ที่เกิดขึ้นเอง ถึงแม้ว่าอาการสั่นในขณะวางมือพักสามารถพบได้บ่อยในโรคพาร์กินสัน และ อาการสั่นขณะยกมือและเคลื่อนไหวพบได้บ่อยกว่าในโรคสั่นที่เกิดขึ้นเอง แต่อย่างไรก็ตามในบาง- กรณีก็ไม่สามารถใช้ลักษณะดังกล่าวเพื่อช่วยวินิจฉัยแยกโรคทั้งสองออกจากกันได้ วิธีการวิจัย ศึกษาในผู้ป่วยพาร์กินสัน 19 คน และ ผู้ป่วยโรคสั่นที่เกิดขึ้นเอง 14 คน ที่มารับการตรวจที่คลินิกรักษาโรคพาร์กินสัน โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ทำการตรวจวัดอาการสั่น โดยใช้เครื่องมือตรวจวัดการเคลื่อนไหวเชิงมุมแบบสามมิติ โดยติดชุดตรวจจับการเคลื่อนไหวที่ข้อ- แรกของนิ้วชี้ในมือข้างที่มีอาการสั่น และทำการบันทึกข้อมูลขณะผู้ป่วยทำท่าทางต่างๆตาม มาตร-ฐานของการตรวจ ข้อมูลที่ได้จะประกอบด้วย ค่าความแรงของการสั่น (RMS Angular Rate, RMS Angle, Peak Magnitude) ค่าความถี่หลัก (Peak Frequency) และค่าการกระจายตัวของความถี่ (Q)ผลการวิจัย พบว่าผู้ป่วยพาร์กินสันมีคะแนนประเมินอาการสั่นสูงกว่าผู้ป่วยโรคสั่นที่-เกิดขึ้นเองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P=0.033) ในผู้ป่วยพาร์กินสันมีความแรงอาการสั่น มากกว่าผู้ป่วย โรคสั่นที่เกิดขึ้นเองในทุกแนวแกนการสั่น โดยเฉพาะในท่าทางวางมือพักและ ท่ายกมือ นอกจากนี้ ยังพบว่าความถี่การสั่นของมือ ในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันมีแนวโน้มต่ำกว่า ผู้ป่วยโรคสั่นที่เกิดขึ้นเองในท่าทางดังกล่าวด้วย และในพาร์กินสันจะมีอาการสั่นเด่นชัดในท่า วางมือพักในขณะที่โรคสั่นที่เกิดขึ้นเองจะสั่นมากขึ้นเมื่อเคลื่อนไหวมือ ผลจากการวิเคราะห์อาการ-สั่นในแต่ละแนวแกนพบว่าผู้ป่วยพาร์กินสันมีอาการสั่นเด่นชัดในแนวแกน-X ในท่าวางมือพักและ ท่ายกมือในขณะที่ไม่พบลักษณะดังกล่าวในผู้ป่วยโรคสั่นที่เกิดขึ้นเอง สรุป จากการศึกษาเครื่องตรวจวัดอาการสั่นที่พัฒนาขึ้นสามารถใช้ตรวจวัดและวิเคราะห์ อาการสั่นได้แม่นยำ ได้ข้อมูลที่ไม่แตกต่างจากในตำราและการศึกษาก่อนหน้านี้และยังพบว่า ในผู้ป่วย โรคพาร์กินสันมีลักษณะอาการสั่นของมือที่เด่นชัดในแนวแกน-X โดยเฉพาะในท่าวางมือ-พักและในท่ายกมือ ซึ่งอาจนำมาใช้ช่วยในการวินิจฉัยแยกโรคทั้งสองได้ในอนาคต
