การศึกษาความรู้อภิภาษาศาสตร์ของการเว้นวรรคในการเขียนภาษาไทยของผู้เรียนชาวญี่ปุ่น

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสามารถและความรู้อภิภาษาศาสตร์ของการเว้นวรรคในการเขียนภาษาไทยของผู้เรียนชาวญี่ปุ่นเปรียบเทียบกับเจ้าของภาษาที่พูดภาษาไทยเป็นภาษาที่หนึ่ง กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยกลุ่มเจ้าของภาษา 1 กลุ่ม จำนวน 30 คน เป็นนิสิตคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ชั้นปีที่ 3 และ 4 และกลุ่มผู้เรียนชาวญี่ปุ่น จำนวน 20 คน ซึ่งกำลังศึกษาภาษาไทยอยู่ที่โรงเรียนสอนภาษาไทยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร โดยจำแนกเป็น 2 กลุ่ม ตามประสบการณ์การสัมผัสภาษาไทยคือ กลุ่มที่มีประสบการณ์ภาษาสูง 11 คน และกลุ่มที่มีประสบการณ์ภาษาต่ำ 9 คน ข้อมูลที่ใช้ในงานวิจัยมาจากแบบทดสอบการเว้นวรรคที่มีตำแหน่งที่ต้องเว้นวรรคตามเกณฑ์ของราชบัณฑิตยสถาน (2551) จำนวน 66 ตำแหน่ง และแบบทดสอบความรู้อภิภาษาศาสตร์ในการเว้นวรรค ซึ่งกลุ่มตัวอย่างจะต้องให้เหตุผลในการเว้นวรรค ณ ตำแหน่งที่ตนเองเลือก ผลการวิจัยสรุปว่า เจ้าของภาษามีความสามารถและความรู้อภิภาษาศาสตร์ในการเว้นวรรคในการเขียนภาษาไทยตรงตามกรอบที่ราชบัณฑิตกำหนดไว้มากกว่าผู้เรียนชาวญี่ปุ่น และผู้เรียนชาวญี่ปุ่นที่มีประสบการณ์ภาษาสูงจะมีความสามารถและความรู้ในการเว้นวรรคใกล้เคียงกับเจ้าของภาษามากกว่าผู้เรียนชาวญี่ปุ่นที่มีประสบการณ์ภาษาต่ำ สรุปได้ว่า ประสบการณ์ภาษามีผลต่อความสามารถและความรู้อภิภาษาศาสตร์ในการเว้นวรรคในการเขียนภาษาไทยให้ตรงตามหลักเกณฑ์ที่ราชบัณฑิตกำหนดและสามารถพัฒนาไปสู่ภาษาเป้าหมายได้ การเว้นวรรคในทุกระดับล้วนเป็นปัญหาสำหรับผู้เรียนชาวญี่ปุ่น แต่ระดับที่เป็นปัญหามากที่สุด คือ การเว้นวรรคระดับคำ เนื่องจากในภาษาญี่ปุ่นไม่มีการเว้นวรรคในระดับคำเลย จึงเกิดการถ่ายโอนเชิงลบจากระบบภาษาแม่มายังภาษาที่สอง (Negative L1 Transfer) ต่างจากเจ้าของภาษาที่ทำการเว้นวรรคได้ดีที่สุดในระดับคำ ส่วนการเว้นวรรคที่เจ้าของภาษาทำได้ต่ำที่สุด คือ ในระดับวลี ซึ่งเป็นหนึ่งในหลักเกณฑ์ทางเลือก (Optional Rules) ทำให้เกิดการผันแปรสูง เนื่องจากการเว้นวรรคในระดับนี้สามารถมีการแปรได้ด้วยปัจจัยหลายประการ การศึกษาการเว้นวรรคนี้ชี้ให้เห็นปัญหาในการเว้นวรรคซึ่งจะเป็นประโยชน์ในการนำมาประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอนภาษาไทยต่อไปได้