Abstract:
ปัจจุบันการให้ความคุ้มครองแก่ผู้แจ้งเบาะแสถือเป็นมาตรการทางกฎหมายหลักที่ส่งเสริมให้เกิดการแจ้งเบาะแสขึ้นในบริษัทจดทะเบียน ซึ่งการแจ้งเบาะแสดังกล่าวนั้นได้รับการยอมรับว่าสามารถช่วยป้องกันการกระทำผิดกฎหมายของบุคลากรภายในบริษัทจดทะเบียนได้ เนื่องจากผู้แจ้งเบาะแสซึ่งเป็นบุคคลภายในองค์กรย่อมเป็นผู้ที่รับรู้ข้อมูลและข้อเท็จจริงได้ดีที่สุด จึงมีการสร้างมาตรการทางกฎหมายให้ความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสไว้อย่างชัดเจน ประกอบกับบริษัทจดทะเบียนมีการกำหนดนโยบายและหน่วยงานรับผิดชอบในการรับแจ้งเบาะแสหรือรับฟังข้อมูลไว้โดยเฉพาะ เพื่อทำให้การดำเนินงานของบริษัทจดทะเบียนดำเนินไปตามหลักการบริหารกิจการที่ดี จากการศึกษามาตรการทางกฎหมายการให้ความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสในบริษัทจดทะเบียนดังกล่าวพบว่ามาตรการทางกฎหมายของไทยยังขาดการกำหนดกลไกการบังคับใช้กฎหมายเพื่อทำให้ความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสเป็นรูปธรรมชัดเจน เนื่องจากการให้ความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสในบริษัทจดทะเบียนได้ถูกบัญญัติไว้ในมาตรา 89/2 แห่งพระราชบัญญัติหลักทรัพย์และตลาดหลักทรัพย์ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2551 เพียงมาตราเดียวเท่านั้น ดังนั้นจึงเห็นควรให้มีการนำมาตรการทางกฎหมายตาม พระราชบัญญัติบริษัทมหาชนจำกัด พุทธศักราช 2535, พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พุทธศักราช 2541, พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พุทธศักราช 2522 และประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ (บรรพ 3 ลักษณะ 6 : สัญญาจ้างแรงงาน) ซึ่งสามารถนำมาปรับใช้จนทำให้เกิดความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสในบริษัทจดทะเบียนได้ ประกอบกับการแก้ไขปรับปรุงมาตรการทางกฎหมายเดิมเพื่อทำให้มาตรการทางกฎหมายในการให้ความคุ้มครองผู้แจ้งเบาะแสในบริษัทจดทะเบียนมีสภาพบังคับจนสามารถสร้างความคุ้มครองแก่ผู้แจ้งเบาะแสได้เป็นรูปธรรม
