Abstract:
วัตถุประสงค์ของการศึกษาในครั้งนี้เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการเลือกวิธีการบัญชีสำหรับการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่มผลประโยชน์พนักงานภายใต้โครงการผลประโยชน์ที่กำหนดไว้ในช่วงการเปลี่ยนแปลง (หนี้สินส่วนเพิ่ม) และเพื่อศึกษาการตอบสนองของตลาดทุนต่อการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่ม การรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่มเกิดขึ้นจากการนำมาตรฐานการบัญชีไทยฉบับที่ 19 เรื่อง ผลประโยชน์ของพนักงาน (TAS 19) มาใช้เป็นครั้งแรก การศึกษาครั้งนี้ได้แบ่งทางเลือกวิธีการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่มเป็น 3 วิธี ได้แก่ วิธีรับรู้โดยทันที วิธีรับรู้เป็นค่าใช้จ่ายตามวิธีเส้นตรงภายในระยะเวลา 5 ปี และวิธีปรับกับกำไรสะสม การศึกษาครั้งนี้ใช้กลุ่มตัวอย่างบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย จำนวน 309 บริษัท ที่เริ่มใช้มาตรฐานฉบับนี้ ในไตรมาส 1 ปี 2554 เป็นครั้งแรก ผลการศึกษาพบว่ากิจการที่ได้รับผลกระทบจากการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่มต่อกำไรต่อหุ้นสูง และกิจการที่มีค่าตอบแทนรวมของผู้บริหารสูงมีผลต่อแนวโน้มที่จะไม่เลือกวิธีรับรู้โดยทันทีเมื่อเปรียบเทียบกับวิธีปรับกับกำไรสะสม ในขณะที่ขาดทุนสะสมยกมาและขาดทุนสะสมที่เกิดขึ้นหลังจากการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่มมีผลต่อแนวโน้มที่ผู้บริหารจะเลือกวิธีรับรู้เป็นค่าใช้จ่ายตามวิธีเส้นตรงภายในระยะเวลา 5 ปี เมื่อเปรียบเทียบกับวิธีปรับกับกำไรสะสม ในขณะที่การศึกษาครั้งนี้ไม่พบว่าหนี้สินส่วนเพิ่มมีผลต่อแนวโน้มที่ผู้บริหารจะเลือกวิธีรับรู้เป็นค่าใช้จ่ายด้วยวิธีเส้นตรงภายในระยะเวลา 5 ปี เมื่อเปรียบเทียบกับวิธีปรับกับกำไรสะสม สุดท้ายการศึกษาครั้งนี้ไม่พบว่าตลาดทุนมีการตอบสนองต่อการรับรู้หนี้สินส่วนเพิ่ม
