Abstract:
การประกันการว่างงานเป็นการประกันรูปแบบหนึ่งของการประกันสังคมที่จัดให้มีขึ้นเพื่อสร้างหลักประกันความมั่นคงในการดำรงชีวิตให้แก่ประชาชนทุกคนในสังคม ดังนั้น การให้ความคุ้มครองจึงต้องครอบคลุมการว่างงานที่จะเกิดขึ้นในทุกรูปแบบ เนื่องจากการว่างงานไม่ว่าจะเกิดขึ้นในรูปแบบใดย่อมจะเป็นเหตุให้ผู้ว่างงานต้องได้รับความเดือดร้อนเพราะต้องขาดแคลนรายได้ที่จะนำไปใช้ในการดำรงชีวิตประจำวันตามปกติไปด้วยกันทั้งสิ้น จากการศึกษากฎหมายของประเทศไทยที่เกี่ยวข้องกับการให้ความคุ้มครองการว่างงาน ได้แก่ พระราชบัญญัติประกันสังคม พ.ศ.2533 ประกอบกับพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 พบว่ากฎหมายดังที่ได้กล่าวมานี้ได้ให้ความคุ้มครองผู้ว่างงานดีพอสมควรแล้ว แต่ในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมายังคงไม่ครอบคลุมถึงปัญหาการว่างงานชั่วคราวของลูกจ้างในบางกรณี ส่งผลให้กฎหมายไม่สามารถเป็นหลักประกันความมั่นคงให้แก่ประชาชนในประเทศได้อย่างเพียงพอ ดังนั้น จึงควรแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายประกันสังคมให้ลูกจ้างผู้ว่างงานชั่วคราวทั้งในกรณีที่นายจ้างต้องหยุดดำเนินกิจการชั่วคราวด้วยเหตุสุดวิสัยและกรณีที่นายจ้างมีความจำเป็นต้องหยุดดำเนินกิจการชั่วคราวอันมิใช่ด้วยเหตุสุดวิสัยในบางกรณีให้เป็นผู้มีสิทธิได้รับประโยชน์ทดแทนกรณีว่างงานจากกองทุนประกันสังคมตามแนวทางในอนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศ ฉบับที่ 102 และ 168 หรือตามตัวอย่างบทบัญญัติของกฎหมายจากประเทศสมาชิกอื่นที่มีการให้ความคุ้มครองการว่างงานในกรณีดังกล่าวเพื่อสร้างหลักประกันความมั่นคงในการดำรงชีวิตให้แก่ประชาชนทุกคนในประเทศตามเจตนารมณ์ของการประกันสังคม
