Abstract:
การประกอบกิจการโฮมสเตย์ที่มีลักษณะตามกฎกระทรวงกำหนดประเภทและหลักเกณฑ์การประกอบธุรกิจโรงแรม พ.ศ. 2551 ไม่เป็นโรงแรมตามพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 จึงไม่นำบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการประกอบธุรกิจโรงแรมมาบังคับใช้กับการประกอบกิจการโฮมสเตย์ โดยปัจจุบันยังไม่มีมาตรการทางกฎหมายโดยเฉพาะในการคุ้มครองผู้เข้าพัก ตลอดจนการกำกับดูแลการประกอบกิจการโฮมสเตย์จากการศึกษาพบว่าการประกอบกิจการโฮมสเตย์มีเอกลักษณ์พิเศษแตกต่างจากการประกอบธุรกิจสถานที่พักอื่น กล่าวคือ นอกจากผู้เข้าพักจะเข้าพักในบ้านหรือบริเวณบ้านของเจ้าของบ้านแล้ว ผู้เข้าพักยังได้เรียนรู้วิถีชีวิต วัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่นจากการเข้าพักในโฮมสเตย์ด้วย และการประกอบกิจการโฮมสเตย์เป็นเพียงการประกอบกิจการเพื่อหารายได้เสริมของชาวบ้านเท่านั้น การกำหนดความรับผิดของผู้ประกอบการเพื่อคุ้มครองผู้เข้าพักโดยเฉพาะ จะสร้างภาระแก่ผู้ประกอบการและไม่สอดคล้องกับลักษณะการประกอบกิจการ ในกรณีที่เกิดความเสียหายต่อชีวิต ร่างกายอนามัยหรือทรัพย์สินของผู้เข้าพัก บทบัญญัติเรื่องละเมิดอันเป็นบทบัญญัติทั่วไปในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์สามารถนำมาปรับใช้เพื่อเยียวยาความเสียหายที่เกิดขึ้นได้ อย่างไรก็ตามหากเป็นความเสียหายต่อชีวิต ร่างกายอนามัย ซึ่งเป็นความเสียหายที่ผู้เข้าพักจำต้องได้รับการเยียวยาอย่างทันท่วงที เห็นควรนำมาตรการประกันภัยเข้ามาคุ้มครองผู้เข้าพักในเบื้องต้น โดยกำหนดให้ผู้ประกอบการมีหน้าที่ในการจัดหาประกันภัยความรับผิด และเพื่อเป็นการลดภาระแก่ผู้ประกอบการในการจัดหาประกันภัย ให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเข้ามาอำนวยความสะดวกในการติดต่อประสานงานระหว่างผู้ประกอบการและบริษัทประกันภัย ในส่วนการกำกับดูแลการประกอบกิจการ ไม่ปรากฏกฎหมายใดที่เกี่ยวข้องโดยตรง ทำให้กิจการโฮมสเตย์ขาดการจัดการอย่างเป็นระบบ สถานที่พักและการบริการไม่ได้รับมาตรฐาน ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้เข้าพัก ด้วยเหตุนี้จึงควรมีมาตรการทางกฎหมายในการกำกับดูแลการประกอบกิจการโฮมสเตย์ซึ่งกำหนดร่วมกันระหว่างกระทรวงมหาดไทยและกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา เพื่อบังคับให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน โดยให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นออกข้อบัญญัติท้องถิ่นเพื่อกำหนดรายละเอียดให้สอดคล้องและเหมาะสมกับลักษณะการประกอบกิจการโฮมสเตย์ในแต่ละพื้นที่ อันเป็นการคุ้มครองผู้เข้าพักและส่งเสริมการประกอบกิจการโฮมสเตย์อย่างยั่งยืน
