Abstract:
วิทยานิพนธ์นี้ศึกษาเกี่ยวกับหน้าที่ของลูกหนี้ภายหลังจากการปลดจากล้มละลายตามพระราชบัญญัติล้มละลาย (ฉบับที่ 7) พ.ศ. 2547 ซึ่งยังมีปัญหาในการใช้บังคับอันเนื่องมาจากความไม่ชัดเจนของบทบัญญัติแห่งกฎหมายและมีอุปสรรคในทางปฏิบัติระหว่างลูกหนี้และเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความไม่สอดคล้องระหว่างบทบัญญัติกฎหมายในการให้ความช่วยเหลือของลูกหนี้ จากการศึกษาหลักการปลดจากล้มละลายที่บังคับใช้อยู่ในปัจจุบัน พบว่า หลังจากการปลดจากล้มละลายไม่มีการกำหนดให้ลูกหนี้มีหน้าที่ภายหลังการปลดจากล้มละลายและไม่มีการกำหนดเรื่องการเพิกถอนการปลดจากล้มละลายในกรณีที่ลูกหนี้ละเลยไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ ทำให้เกิดความไม่เป็นธรรมแก่บุคคลที่เกี่ยวข้องทุกฝ่ายและไม่สอดคล้องกับทางปฏิบัติ ดังนั้น เพื่อกำหนดขอบเขตหน้าที่ของลูกหนี้ในการให้ความร่วมมือโดยให้ลูกหนี้กลับเข้าสู่กระบวนการล้มละลายและได้รับการลงโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้จึงควรกำหนดมาตรการทางกฎหมายที่สามารถบังคับใช้ได้จริงในการชำระหนี้ เช่น ค่าชดเชย การปรับ การคุมประพฤติลูกหนี้ เพราะลูกหนี้เป็นผู้ที่ได้รับประโยชน์จากการปลดจากล้มละลายดังกล่าว ทั้งนี้ โดยมีการศึกษาแนวทางเกี่ยวกับหน้าที่ของลูกหนี้และมาตรการหลังการปลดล้มละลายของประเทศอังกฤษ ประเทศออสเตรเลีย ประเทศเยอรมนี และประเทศสหรัฐอเมริกา วิทยานิพนธ์นี้มีข้อเสนอแนะให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายกรณีที่มีการปลดลูกหนี้จากล้มละลายว่าควรกำหนดหน้าที่ของลูกหนี้และมาตรการในกรณีที่ลูกหนี้ละเลยไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ เพื่อให้บทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าวบรรลุวัตถุประสงค์และสร้างความเข้าใจไปในทางเดียวกันในการปฏิบัติตามกฎหมายล้มละลายแก่บุคคลที่เกี่ยวข้องในการรวบรวมทรัพย์สินได้อย่างแท้จริง
